People should not be afraid of their governments: Νοεμβρίου 2009

Τελευταία φορά που τον είδα δεν είχε τίποτα να μου πει. Σκυθρωπός όπως την πρώτη φορά που τον είδα στο Μόναχο. Πέρασαν μήνες. Δεν θυμάμαι ποτέ να τον ξαναείδα έτσι. Γιατί ο Ντέιβιντ φαίνεται ότι τα φύλαγε όλα για αυτήν την κωλομέρα. Και ήθελε να τα μοιραστεί μαζί μου. Κοίταξε μέσα μου βαθειά, δεν είχα τίποτα που μπορούσε να τον βοηθήσει.

Με τράβηξε άγαρμπα από το χέρι και σχεδόν με έσυρε ως το παγκάκι. Το πάρκο άδειο από παιδιά. Κάτι παππούδες μόνο που απολάμβαναν αυτό το υπέροχο απόγευμα κοιτώντας όλοι μαζί τον ορίζοντα πέρα στο βάθος. Έριξε λίγη βροχή νωρίτερα και οι μυρωδιές σχεδόν σε νανούριζαν. Ο θόρυβος από τις σκουριασμένες κούνιες έδινε τη δική του χροιά στο μαγικό αυτό τοπίο που έστησε ο Ντέιβιντ για μένα. [..]

Η μόνιμή του απασχόληση ήταν οι μετοχές. Οι περισσότεροι τον ήξεραν ως εισοδηματία ενώ άλλοι έλεγαν με βεβαιότητα ότι ήταν ένας από τους πλέον επιτυχημένους επιχειρηματίες στη Γερμανία. Όλοι στα λεγόμενά τους είχαν μία πολύ μικρή δόση αλήθειας χωρίς καν να το ξέρουν. Ο Ντέιβιντ «έπαιζε» με το χρηματιστήριο και ιδιαίτερα με τα θύματα αυτού.

Το κόλπο ήταν μεγάλο και λειτουργούσε άψογα. Μια μικρή ομάδα ατόμων (αρνούνταν τον όρο συμμορία) οι οποίοι άλλαζαν ονόματα και θέσεις κάθε φορά διοχέτευε πληροφορίες σε κύκλους κοσμικών στη Γερμανία ότι υπάρχει ένας επιχειρηματίας ονόματι Ντέιβιντ Γουίνερ, με ελληνική καταγωγή, ο οποίος είναι πίσω σχεδόν από όλες τις κομπίνες σε ευρωπαϊκά χρηματιστήρια που λαμβάνουν χώρα την τελευταία δεκαετία.

Οι κινήσεις ήταν πολύ προσεκτικές και το θύμα έπεφτε πάντοτε στην παγίδα μόνο του. Με συνοπτικές διαδικασίες τριών ή τεσσάρων ημερών η ομάδα υφάρπαζε από τον λογαριασμό του εκατό με διακόσιες χιλιάδες ευρώ και μετά γινόταν καπνός. Όταν τον ρώτησα γιατί μόνο τόσα ενώ είχαν μπροστά τους τραπεζικούς λογαριασμούς εκατομμυρίων μου χαμογέλασε. «Δεν γίνεται έτσι η δουλειά! Θα δεις..».

Και όλο αυτό κυλούσε τέλεια. «Όλοι θέλουν να κλέψουν το σύστημα. Εγώ απλά τους αφήνω να πιστεύουν ότι μέσω εμού θα τα καταφέρουν.» Φυσικά ούτε κομπίνες έστηνε ο Ντέιβιντ στα χρηματιστήρια, ούτε είχε τις γνώσεις για κάτι τέτοιο. Είχε όμως τα κότσια να παίρνει αυτόν το ρόλο απέναντι στα θύματά του. Μέχρι που πήρε τη μεγάλη απόφαση. Να σπάσει το σύστημα. Να κλέψει το ίδιο το χρηματιστήριο.

Ήτανε τότε που τον είδα σκυθρωπό πριν μερικούς μήνες. Μου είπε για το κόλπο. Ήταν πολύ πιεσμένος, καθόλου ενθουσιώδης. Του είπα ότι δεν χρειάζεται να πάει σε κάτι τόσο μεγάλο. Με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα που έλεγε «κατανοώ ότι εσύ φοβάσαι αλλά εγώ θα το κάνω». Ανέφερε χρήματα, λογαριασμούς στον Καναδά και μετοχές που ανεβοκατέβαιναν. Μιλούσε τόσο γρήγορα, δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτα.

Για το μόνο που ήμουν απόλυτα σίγουρος είναι ότι τα είχε όλα οργανωμένα. Τα σχέδιά του ήτανε πάντα στην εντέλεια. Τον θαύμαζα. Μέχρι και τώρα τον θαυμάζω. Ξόδεψε πάνω από ένα εκατομμύριο για να στήσει την «επιχείρηση». Χάκερς, πράκτορες, εξοπλισμοί, γνώση. «Θα πάει καλά!» χαμογέλασε αμήχανα. Τα μάτια του δεν έλαμπαν όπως πριν. Όπως τότε που έκλεβε άπληστους νεόπλουτους γερμαναράδες. [..]

Και ύστερα εδώ.. στο πάρκο. Άναψε τσιγάρο, έδωσε και σε εμένα. «Τελευταία φορά», μονολόγησε. Δεν είχε κρύο και όμως η πλάτη μου ανατρίχιασε ξαφνικά. «Άλλη φορά..», πήγε κάτι να πει. Ύστερα με κοίταξε. Πηγαινοερχόταν μπρος στο παγκάκι μανιωδώς κλωτσώντας πέτρες κι αποτσίγαρα. «Ποιός είσαι ρε; Αυτό μόνο πες μου. Ποιός είσαι;» Σάστισα. Τα είχε μαζί μου δηλαδή; Αυτό ήθελε να μου πει;

Τον κοίταξα μες στα μάτια. Εκείνος μόνο κάτω είχε το βλέμμα του και πηγαινοερχόταν. «Ακούς εκεί.. Άλλη φορά..» Δεν έλεγε να μου δώσει να καταλάβω. Τον έπιασα από το χέρι και τον τράβηξα ελαφρά προς το μέρος μου. Με κοίταξε. Κατέρρευσε πάνω στα γόνατά μου. Άρχισε να κλαίει. «Τα έχασα όλα Θωμά. Τα έχασα όλα. Έκαναν όλοι φτερά από δίπλα μου. Μόνο εσύ..» Ένιωσα τόσο ανήμπορος για μια στιγμή.

Όταν σηκώθηκε και κάθισε στο παγκάκι ήταν ένας άλλος άνθρωπος δίπλα μου. Χάθηκαν όλα τελικά. Κάποιοι ήταν πίσω του τόσα χρόνια και περίμεναν αυτό ακριβώς. Το μεγάλο κόλπο. «Πρέπει να με καταλάβεις. Ήταν αυτό και μετά τέλος.» Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά. Τον πρόδωσαν όλοι του οι συνεργάτες, χάθηκαν από προσώπου γης όλοι οι "νέοι μέτοχοι" της επιχείρησης. Και τώρα που; Προσπαθεί να εξαφανιστεί. Αλλά μέχρι πότε;

Μου είπε ότι θέλει να αυτοκτονήσει εδώ μπροστά μου. Ύστερα εγώ να πάρω και να θάψω το άψυχο σώμα του στην πίσω αυλή του πατρικού του. Δεν ήθελε ποτέ να τον βρουν. Τον παρακολουθούσα υπομονετικά και περίμενα να δω πότε θα σταματήσει. Πριν τελειώσει τη φράση του και ενώ κοιτούσα αποσβολωμένος, έβγαλε ένα περίστροφο από το παλτό του, σημάδεψε στο μέτωπο και τράβηξε τη σκανδάλη.

Στάθηκα ακίνητος για περισσότερη από μισή ώρα. Κοιτούσα απέναντι τους γέρους ανθρώπους. Ο μεσαίος έδειχνε προς τη θάλασσα, ο άλλος μιλούσε για τους γλάρους. Ο τρίτος με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα. Τον κοίταξα κι εγώ. Ένιωσα σαν να ήξερε τι στροβιλίζει μες στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή. Άναψα ένα τσιγάρο. Ο φίλος μου Ντέιβιντ ξάπλωνε στις καινούριες μου μπότες ενώ εγώ ταξίδευα μακριά ως το άπειρο.

* The blue eye ear

Αυτοί εδώ οι τύποι από το Μάντσεστερ μάλλον είναι η αποκάλυψη της χρονιάς. Το Wonderful life κολλάει στο μυαλό και δεν λέει να βγει από εκεί μέσα με τίποτα. Εδώ και μια βδομάδα περίπου το ακούω στο repeat όπου και αν βρίσκομαι. Μου φτιάχνει κατευθείαν τη διάθεση και νομίζω ότι το ίδιο θα κάνει και σε εσάς.

Διακρίνεις σαφείς επιρροές από Depeche Mode, Camouflage, Beloved και γενικά από όλη την βρετανική electro pop σκηνή των 80s. Ελπίζω να τους ακούσουμε στα ραδιόφωνα, να τους παίξουν οι τηλεοράσεις και κάποια στιγμή να τους δούμε live. Κυρίες και κύριοι έχω την τιμή να σας παρουσιάσω τους The Hurts..