Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Twelve

"21.9.11 (Χωρίς τίτλο)"
της Ou Ming

Ο ατρόμητος χαρακτήρας της, αυτός που της επέτρεψε να σταθεί άκρη άκρη στο μπαλκόνι του πέμπτου και να απλώνει ατάραχα τα ρούχα στους μετασεισμούς του 1999, με όλη τη γειτονιά να την κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα από το δρόμο, κάμφθηκε από τα σκληρά μέτρα λιτότητας του 2011.

Βέβαια, πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια θα μου πείτε, στο μεταξύ πήρε σύνταξη, μειώθηκε η μυική της μάζα, παίρνει φάρμακα για την καρδιά και την οστεοπόρωση, ξέρει ότι είναι ένα γέρικο ζώο στη ζούγκλα με λίγα ψιλά στην τσέπη, λίγα μόνο από αυτά τα στρογγυλά μεταλλάκια, που τόσο θέλει να πετάξει μέσα στις κοφτερές μασέλες να τις στραβώσει.

Κάθε τόσο πηγαίνει μέχρι την άκρη του μπαλκονιού, εκείνου του ίδιου μπαλκονιού, σκύβει το κεφάλι της στο δρόμο, τον ίδιο εκείνο δρόμο από όπου κάποτε όλη η γειτονιά την είχε θαυμάσει για το θάρρος της, και τον κοιτάζει σαν προβληματισμένο μέντιουμ κάποιο αλλόκοτο σχήμα στο φλιτζάνι.

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Hass

"εφεδρικό μίσος"
της Niemandsrose

Υπάρχουν εργαζόμενοι που θριαμβολογούν επειδή σύντομα 4.000 εργαζόμενοι θα απολυθούν. Υπάρχουν νοήμονες ενήλικες που μισούν το "Δημόσιο" σαν αυτό να ήταν μία ενιαία και αδιαίρετη οντότητα η ύπαρξη της οποίας είναι κάτι κατεξοχήν κακό.

Υπάρχουν πολίτες που στη λίστα των οργανισμών που μπαίνουν σε εργασιακή εφεδρεία επικεντρώνονται σε 2-3 οργανισμούς -φαινομενικά τουλάχιστον- άνευ αντικειμένου, παραβλέποντας παράλληλα ότι στη λίστα με τους 151 οργανισμούς οι 3 μεγάλες κατηγορίες που θίγονται και απαξιώνονται είναι η έρευνα, ο πολιτισμός και η ψυχική υγεία.

Πόσο βολικό είναι να μισείς, πόσο βολικό είναι να μη νοιάζεσαι, να μη συμπονάς, να αξιώνεις περισσότερο το χρήμα από τον άνθρωπο.

Ούτε αόρατη θέλω να γίνω για μια μέρα, ούτε Θεός, που λέγαμε παιδιά. Θέλω μια μέρα να σκέφτομαι και να νιώθω σαν αυτούς τους ανθρώπους.

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Tränen

“με δάκρυα στα μάτια”

Το περασμένο ΣΚ μοιάζει να έδωσε την χαριστική βολή. Την Κυριακή πηγαίνοντας για μπάνιο, πρώτη φορά δεν ακούμε μουσική. Γελάμε με τον Βενιζέλο. Ύστερα σχεδόν παγώνουμε. Βγάζουμε τα κομπιουτεράκια, υπολογίζουμε τα τετραγωνικά, μιλάμε για ενοικιαστές, ζώνες και άλλα τέτοια. Ξορκίζουμε τα δίκαια μέτρα του πασόκ με βουτιές, σουβλάκια και μπύρες. Πιάνει και δεν πιάνει.

Τα βάζουμε όλα κάτω. Ο ένας εργαζόμενος ανά σπίτι με τον βασικό μισθό και όλους τους τακτικούς λογαριασμούς και όλες τις τακτικές έκτακτες εισφορές. Τα ξαναβάζουμε κάτω. Τις πορείες, τα χημικά, τις συγκεντρώσεις, τις ατέλειωτες συζητήσεις για την όποια οργάνωση, αντίδραση, εναλλακτική λύση.

Ύστερα, η μπύρα μου έχει – ξεκάθαρα πια – μια γεύση ήττας. Καμία λέξη πια, καμία αντίδραση, κανένα πλήθος, καμία λογική σκέψη, κανένα παραλήρημα δεν είναι ικανά να διαλύσουν αυτό το τοπίο. Οι συνθήκες μας κέρδισαν. Ήμαστε λίγοι, αδιάβαστοι, ανοργάνωτοι, χωρίς σκοπό και ιδέες.

Οι νικητές τώρα μας πετάνε στα μούτρα, γελαστοί και αεράτοι, ατάκες του στιλ: «Μεταναστεύστε ή καθίστε εδώ και πληρώστε. Πληρώστε μέχρι να μη σας μείνει τίποτα. Χρήμα ή αξιοπρέπεια».

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Detención

Το blog τελείωσε. Προσοχή! Μην κάνεις εδώ κλικ.