Από την Μελίτα Κάραλη.
Όχι ρε, δε μου αρέσει που χουντοαπαγορεύτηκε η κυκλοφορία στους δρόμους της Αθήνας. Ούτε μου αρέσει που οι φίλοι μου από τα Εξάρχεια (άνθρωποι με οικογένειες, παιδιά και σκύλο -σας προλαβαίνω), έβλεπαν δέκα-δέκα τους μπάτσους χθες βράδυ από τα παράθυρά τους ναδέρνουν 15χρονα και περαστικούς. Τα ‘χουν καταγράψει οι κάμερες, αλλά όχι αυτές των καναλιών, που καβατζώνονται από την πλευρά των Ματατζήδων. Οι κάμερες που βρίσκουν φωλιά ανάμεσα στους διαδηλωτές και τους αναρχικούς, πάντα βιντεοσκοπούν μια άλλη πραγματικότητα.
Βλέπω τα πιτσιρίκια αναψοκοκκινισμένα κάτω από τις κουκούλες, να πετάνε πέτρες, και μου ‘ρχεται να βάλω τα κλάματα γιατί όλα μου φαίνονται σκατά όταν τα πιτσιρίκια είναι οργισμένα. Πιτσιρίκια που μεγάλωσαν μόνα σε διαμερίσματα με nintendo επειδή οι γονείς τους δούλευαν να τους αγοράσουν το nintendo, το οποίο nintendo θα διασκέδαζε τη μοναξιά τους. Αυτά σκέφτομαι, αντανακλαστικά. Γιατί μη με ρωτήσεις. Γιατί έχω ενοχές. Ποιός δεν έχει ενοχές για το σήμερα; Εννοώ ποιός μαλάκας δεν έχει ενοχές σήμερα; Μόνο αυτοί που δεν έχουν ποτέ ονόματα και διευθύνσεις, αυτοί με τα κλεμμένα ευρωπακέτα.
«Μη μου δίνετε αυτά που θέλω, δώστε μου αυτά που χρειάζομαι»αυτά λένε τα πιτσιρίκια.«Κουλτούρα αντί για μόρφωση, χάδια στα μαλλιά αντί για τύψεις, το χρόνο σας αντί για ενοχές. Η αξία του χρήματος έπεσε, δώστε μου πίσω την αξία μου». Αυτά θέλουν να πουν τα πιτσιρίκια.
Αυτά ήθελα να πω κι εγώ. Τίποτα σπουδαίο, απλά πράγματα, να φορέσουμε τα καλά μας ρούχα, να κατέβουμε στο Σύνταγμα έξω από τη Βουλή και τα πλακάτ μας να γράφουν: «άντε γαμηθείτε ρε, ζητάμε τα χρήματα μας πίσω και όχι φιλανθρωπίες». «Άντε γαμηθείτε ρε,απαιτούμε σεβασμό όχι κηδεμονίες».
Αυτό θέλουν να πουν οι μικροί άνθρωποι στο δρόμο που φωνάζουν «Αντε, γαμηθείτε ρε». Κι αυτό για όποιον έχει λίγο φιλότιμο θα ‘πρεπε να τα λέει όλα.
Πηγή: doctv.gr
