Μάσκες

Θεωρώ ότι η δημοκρατία είναι από μόνη της ένα επαναστατικό, ίσως όχι τόσο πολίτευμα όσο, κατά τη γνώμη μου, πολιτικό και πολιτιστικό ρεύμα. Τα ρεύματα είναι πάντα ορμητικά και έχουν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία, την εξέλιξη και εν τέλει την κατάληξη σε κάτι μεγάλο, βαθύ και πλούσιο, πολύ συχνά με πολλές αναταράξεις.

Σε αντίθετο ή αντίπαλο (δεν μπορώ να διαλέξω πιο ταιριάζει καλύτερα) στρατόπεδο βρίσκεται η συντήρηση, η αδράνεια, το κατεστημένο. Ποτέ ένας λαός δεν προόδεψε πολιτιστικά ή κοινωνικά με καθεστώτα συντηρητικά.

Αυτό που ζούμε σήμερα δεν μπορεί να θεωρηθεί δημοκρατία. Με τη μάσκα του φιλελεύθερου ή του σοσιαλιστικού, μας κυβερνούν συντηρητικά κόμματα. Όλοι το ξέρουμε και όλοι θέλουμε να επαναστατήσουμε εναντίον αυτού του κατεστημένου.

Οι παλαιότεροι τα περιμένουν από τους νέους, οι νέοι περιμένουν έναν μεγάλο καθοδηγητή και όλοι μαζί απογοητεύονται σύντομα.

Και η απογοήτευση έρχεται γρήγορα γιατί:

- Τα φοιτητικά κινήματα πλέον είναι ελεγχόμενα, διακινούν μεγάλα χρηματικά ποσά και πληρώνουν πολύ περισσότερες δόσεις, όχι άτοκες.

- Ο μεγάλος διανοούμενος επαναστάτης έχει σκουριάσει, έχει στερέψει από ιδέες, νέες προτάσεις, ιδανικά. Γονάτισε. Άσε που μπορεί να τον έχουν ήδη φιμώσει (το πιο πιθανό)

Και που καταλήγουν όλοι αυτοί;

Ποιό είναι το μέλλον τους;

Πλέον, όποιος δεν αναγνωρίζει τη δύναμη που έχει ως άτομο ή υποτιμά την ισχύ που μπορεί να αποκτήσει μια συγκροτημένη και σκεπτόμενη μάζα, αυτοκατατάσεται στους συντηρητικούς. Είναι κάτι εύκολο, συγκαταβατικό και φέρνει απλά και γρήγορα, μικρά όμως πάντα, αποτελέσματα. Χωρίς κόπο, με παντελή έλλειψη γνώσης, έμπνευσης και δημιουργίας.

Έτσι, η συντήρηση στη σημερινή κοινωνία έχει μετατραπεί σε πρότυπο και περνά από γενιά σε γενιά σαν ιδανικό. Ο κάθε γονιός θέλει το παιδί του να βγάλει μια κωλοσχολή, να κάνει τις δυο-τρεις καλές γνωριμίες και να βολευτεί στο δημόσιο. Τίποτα παραπάνω. Ένα δημόσιο που δεν θα του προσφέρει ποτέ την εξέλιξη, δεν θα τον εκπαιδεύσει να γίνει καλύτερος και εν τέλει, εάν ποτέ έχει την έμπνευση για κάτι καλύτερο και περισσότερο δημιουργικό για τη δουλειά του δε θα μπορέσει ποτέ να το εφαρμόσει γιατί μην ξεχνάς ..κάποιος εκεί τον βόλεψε, οπότε πρέπει να είναι υπάκουος.

The American Dream. Σπίτι με κήπο, πολλά παιδιά, πολλά σκυλιά και χαμόγελα μέχρι τα αυτιά. Ηλιόλουστος ουρανός, καταπράσινο γρασίδι και πολλά πολύχρωμα άνθη. Αυτό είναι που κυνηγάμε τελικά; Λυπάμαι, χάσατε. The American Dream is over!

Είχα καιρό να ανεβάσω δύο συνεχόμενες μέρες στο blog. Και έχω να καταγγείλω ότι η πηγή της έμπνευσής μου σήμερα ήταν αυτό το post: Δημοκρατική επανάσταση και καλύτερος κόσμος του GreekRider. Τον καταγγέλω δημόσια και ως άλλος Βγενόπουλος του στέλνω και μια αγωγή, για επίδειξη ισχύος. Ζητάω ένα εκατομμύριο ευρώ, γιατί έχασα τον ύπνο μου.