Λάμψεις

4 Σεπτ. Μπήκε το φθινόπωρο για τα καλά.

Τα έντομα πηγαίνουν σιγά-σιγά στις φωλιές τους. Κάνουν την εμφάνισή τους όλα αυτά τα ανιαρά "Επιστροφή στη βάση!", "Καλό Χειμώνα!" και μαζί τους εκείνο το ξενέρωτο έως αποκρουστικό "Προσπαθούμε να βρούμε τον ρυθμό μας!". Τα must της εποχής.

Πήγε ο κόσμος διακοπές. Πώς τα κατάφερε πάλι, δεν ξέρω. Όμως πήγε, ναι. Άλλος στο χωριό γιατί δεν είχε, άλλος όπου ήθελε γιατί είχε και άλλος με τις λιγοστές οικονομίες του, όπου βρήκε. Ο καλύτερος όλων όμως πήγε διακοπές με δανεικά.

Διακοποδάνειο! Πάρε 9 χιλιάδες ευρώ εσύ και σου δίνουμε άλλες 2 χιλιάδες εμείς, δώρο. Γιατί που να πάει ο άνθρωπος με 9 χιλιάρικα μόνο; Δεν του φτάνουν ούτε να φτύσει. Του δίνει λοιπόν η τράπεζα ένα μικρό bonus για να φτύνει ανελέητα.

Νοίκιασε ένα πολυτελές κότερο, προσέλαβε κάποιον καπετάνιο που του πρότειναν και έναν σεφ που μαγειρεύει εξωτικές συνταγές, φόρεσε το μαγιώ του και ξεκίνησε ανοιχτά για τη Μεσόγειο. Ονειρεμένες διακοπές! Πάντα ήθελε να το κάνει αυτό και να που ήρθε η στιγμή. Έβαλε μπρος, λοιπόν και πήγαινε, πήγαινε..

Ύστερα σταμάτησε. Στις γαλαζοπράσινες ακτές για να βραχεί, στα παραθαλάσσια τουριστικά κέντρα για να βγάλει φωτογραφίες, ανοιχτά στο πέλαγος για να δειπνήσει στο ηλιοβασίλεμα. Κατέβηκε στα καλύτερα ευρωπαϊκά λιμάνια, ήπιε cocktails, περπάτησε σε πολυσύχναστα σοκάκια. Πέρασε αργότερα από τους πιο trendy προορισμούς εντός συνόρων (Πάρος, Σαντορίνη, Μύκονος) όπου συναντήθηκε με γνωστούς, είπε για το ταξίδι του, έκανε τις βουτιές του, διασκέδασε.

Ύστερα γύρισε. Στη δουλειά έλεγε παντού τα κατορθώματά του. Και για τις βουτιές ανοιχτά της Σικελίας και για τα παράλια της Μασσαλίας και για την αγορά του Μιλάνου και για τις ομπρέλες στην παραλία της Ίμπιζα.. Ήταν ολοφάνερο. Ήταν ο καλυτερος. Όλοι τον ζήλευαν.

Ύστερα πήγε σπίτι. Κοίταξε τους πρώτους λογαριασμούς. Η δόση του σπιτιού, η δόση του αυτοκινήτου, η δόση των διακοπών.. Τώρα κατάλαβε γιατί του δώσανε τα 2 χιλιάρικα. Με αυτά θα περάσει τον υπόλοιπο χειμώνα. Ο μισθός του θα πηγαίνει στις δόσεις. "Γαμώτο, δεν έχει του χρόνου διακοπές", σκέφτεται. "Δεν την ξαναπατάω από την κωλοτηλεόραση. Δεν ξαναπαίρνω τίποτα απο διαφημίσεις. Ούτε που θα την ανοίξω ξανά!".

Ύστερα κάθησε στον καναπέ και πάτησε το κουμπί. Αυξήσεις στη φορολογία, τροποποιήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία. "Δεν μπορεί!", λέει από μέσα του και αλλάζει κανάλι. Σκάνδαλο στη Βουλή, νοθεία στην ψήφιση της αναθεώρησης του Συντάγματος. "Μα καλά, όσο έλειπα έγιναν όλα;", σκέφτεται. Οι διαφημίσεις δανείων παίρνουν και δίνουν. Δεν προλαβαίνει να αλλάζει κανάλι και να βρίζει.

Ύστερα έπεσε για ύπνο. "Να δούμε πώς θα τη βγάλουμε και φέτος το χειμώνα!", ψιθύρισε. Ξεφύσηξε και αποκοιμήθηκε. Στον ύπνο του έβλεπε λογαριασμούς να έρχονται κατά πάνω του κι αυτός να τρέχει να κρυφτεί. Αλλά αυτοί τον έβρισκαν πάντα. Έτρεξε προς το παράθυρο. Το άνοιξε και πήδηξε στο κενό. Οι φάκελλοι από πίσω, τον ακολουθούν. Γύρισε διστακτικά το κεφάλι προς τα πίσω. Δε βλέπει τίποτα, εξαφανίστηκαν. Θέλει να γυρίσει αλλά δεν προλαβαίνει πια.

Ύστερα ξύπνησε. Δεν ήθελε να σηκωθεί από το κρεβάτι, αλλά το έκανε. Δεν ήθελε να πάει στη δουλειά κι όμως πήγε. Δεν ήθελε να μιλήσει με κανέναν, έπρεπε. Σταμάτησε να κουνάει το πόδι κάτω από το γραφείο. Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Κατάλαβε πώς είχε κάνει τη ζωή του σκατά και βούρκωσε. Γύρισε το κεφάλι του, να μην τον δουν και συνέχισε να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει. Έλεγε όμως ασυναρτησίες, άσχετα πράγματα με άλλες φορές. Δεν έλεγε για τις διακοπές του, δεν έλεγε για το αυτοκίνητο που πάντα το ήθελε και τελικά το έχει, δεν έλεγε για το σπίτι του, όνειρο ζωής που τελικά εκπληρώθηκε. Μόνο μιλούσε.

Ύστερα χτύπησε το τηλέφωνο. Η αδερφή του, μετά από δύο ατυχείς προσπάθειες, έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι. Του είπε να πάει να το δει στην κλινική. Τα παράτησε όλα και έφυγε. Ήταν διέξοδος. Άρχισε να τρέχει σκεπτικός. Σκεφτόταν πόσο απλή και ήρεμη θα μπορούσε να είναι η ζωή του και αντιθέτως πόσο πολύπλοκη αυτός την έχει κάνει. Συνειδητοποίησε πως η ευτυχία του είναι κρυμμένη μέσα στην καθημερινότητά του και αυτός δεν την βλέπει. Αναζητούσε πάντα άλλα από αυτά που είχε. Όλα γύρω του ξαφνικά είχαν ανθίσει. "Τι στο καλό, Σεπτέμβριο μήνα;", αναρωτήθηκε μέχρι που έφτασε. Μπήκε και βγήκε πολύ γρήγορα. Ήθελε αέρα.

Ύστερα γύρισε και κοίταξε δίπλα του. Η γυναίκα του. Όλον αυτόν τον καιρό ήταν πάντα εκεί και αυτός δεν την έβλεπε. Την κοιτούσε μόνο, καμιά φορά.. "Επιτέλους, ηρέμησες;" τον ρώτησε και έγυρε το κεφάλι της στο πλάι. Εκείνος χαμογέλασε αληθινά και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.