Εκείνος

πρωινο φως

πισω απ τα κτιρια

στο βαθος του οριζοντα

αποπλυνε τους πονους μου

αυτα τα χερια που γκρεμισαν

αυτο το σωμα που δεν αγαπησε

ολα αυτα που εκανα λαθος

πανω στα λευκα μαρμαρινα σκαλια

αυτου του δρομου

να κυλησουν

μετουσιωμενα δακρυα

εσυ που ελεγες

μανα

υπαρχεις

μεσα στα πευκα

εσυ που απο τις ακρες των δαχτυλων σου

κατρακυλουν τα νερα της βροχης

αληθεια εκεινου του παιδιου

που επεστρεψε

ενα πρωι

κι εστειλε φως

στις σταχτες των δρομων

k.bhta