Ανάποδα

Πήγα χτες βράδυ σε ένα μέρος και είδα τον κόσμο ανάποδα. Δεν υπήρχαν πόλεμοι, ούτε καμένα δάση. Μόνο μουσική, ζωή και άπλετο φως. Φως.. παντού και πάντοτε. Η δυστυχία δεν τόλμησε ποτέ της να διαβεί από τον κόσμο ετούτο. Έμαθα το λόγο και γι'αυτό.. Υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι πολύ καλοί που δεν άφηναν κανέναν δύστυχο στη μοίρα του. Όλους ήθελαν να τους βοηθούν. Και ήταν τόσο χαρισματικοί που πάντα τα κατάφερναν.

Πήγα χτες βράδυ σε ένα πάρκο πάρα πολύ μεγάλο. Και είχε χρώματα και μελωδίες και απέραντες καταπράσινες κοιλάδες. Κι ο κόσμος όλος χαμογελούσε. Δεν έβλεπες κανέναν κατσουφιασμένο. Δούλευαν όλοι τους μες στο πάρκο και τα περνούσαν φανταστικά. Η «πρόνοια» είχε φροντίσει και κανείς τους δεν έμενε παραπονεμένος. Για όλους αυτούς είχε μιαν αγκαλιά, για όλους είχε μια στέγη. Και γνώριζαν οι άνθρωποι από το σχολείο ότι όλα αυτά δεν τους χαρίζονται, μα τους αξίζουν.

Πήγα χτες βράδυ σε ένα μέρος και είδα τον κόσμο εντελώς διαφορετικό. Υπήρχε για όλους δωρεάν δημόσια παιδεία, συστήματα υγείας και περίθαλψης όλα στην εντέλεια και άψογη εξυπηρέτηση από τους φορείς. Οι άνθρωποι εκεί αποτελούσαν κομμάτια ενός παζλ που εκείνο με τη σειρά του τους χρειαζόταν όλους για να συμπληρωθεί. Ήταν ενεργοί πολίτες και το ζητωκραύγαζαν, περήφανοι γιατί απολάμβαναν ότι είχαν κερδίσει με κόπους και θυσίες χρόνων.

Πήγα χτες βράδυ σε ένα μέρος και είδα τον κόσμο όπως δεν τον είχα ξαναδεί. Μου έλεγαν ψέμματα και κοροϊδίες. Κι εγώ τους πίστεψα ακόμα μια φορά. Ύστερα ξύπνησα και θύμωσα με όλους. Και πρώτα απ' όλα μ' εμένα, που πήγα σε εκείνο το μέρος, που με οδήγησαν, χωρίς να βλέπω πίσω το δρόμο για να γυρίσω.