Τους έκρυβε στο υπόγειο και ενώ τους έψαχνα εκεί, εμφανίζονταν ξαφνικά στο σαλόνι. Χρόνια τώρα η ίδια ιστορία. Χωρίς αρχή μέση και τέλος. Πόσους ορόφους έχει αυτό το σπίτι; Ανεβοκατέβαινα τη σκάλα σαν τρελός. Και η μικρή; Ήλπιζα να μην έχει κατέβει από το κρεβάτι της. Ειδάλλως..Η κακοκαιρία είχε αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα. Και τώρα αθόρυβα. Μετά από τόσους αιώνες προσπάθειας να δραπετεύσεις. Σήκωσα τα παράθυρα να μυρίσει υγρασία. Να μη γίνεις αντιληπτός. Πρώτη φορά μετά από δώδεκα χρόνια. Τότε που κάηκε ο ήλιος. Για πρώτη φορά. Της άρεσε.
1 σχόλιο:
:)
Δημοσίευση σχολίου