Roach

Προχτές αποφάσισα να φτιάξω τον κήπο. Καιρό τώρα μπαίνοντας στο σπίτι τον έβλεπα να με παρακαλάει μήπως και ασχοληθώ κάποτε μαζί του. Πάρκαρα καθημερινά εκεί έξω και τα λουλούδια θαρρείς γύριζαν όλα μαζί προς το μέρος μου. Καθώς κλείδωνα το αυτοκίνητο τα πεύκα κουνούσαν όλα μαζί τα χέρια τους ενώ στο δρομάκι προς την πόρτα το καταπράσινο γρασίδι ψυθίριζε στίχους από παλιά δικά μου ποιήματα.

Ξεκίνησα από τα εύκολα. Πήρα το κλαδευτήρι στα χέρια μου και κατευθύνθηκα προς το φράχτη. Όμως κάτι αναπάντεχο συνέβη! Οι θάμνοι έστρεψαν τα κλαδιά τους προς τα κάτω. Τα δέντρα κούνησαν τα φθινοπωρινά κίτρινα φύλλα τους να πέσουν προς το μέρος μου. Οι τριανταφυλλιές πέταξαν τα αγκάθια προς τα έξω και τα σπουργίτια όρμηξαν να με φάνε. Εγώ όμως το είχα πάρει απόφαση. Έπρεπε να περιποιηθώ την πρόσοψη.

Το βράδυ μπήκα στο σπίτι κουρασμένος. Κοιμήθηκα χωρίς μεγάλη δυσκολία - απίστευτο! Στον ύπνο μου είδα ότι ο κήπος μου είχε γίνει ένας απέραντος ζωολογικός κήπος. Ονειρεύτηκα ότι τέσσερις ροζ κροκόδειλοι περπατούσαν στην είσοδο του σπιτιού, ενώ οι ζέβρες συγκατοικούσαν με τα περιστέρια πάνω στους θάμνους. Είχανε μάλιστα σπίτια και το καθένα από αυτά είχε έξω το δικό του γραμματοκιβώτιο. Φανταστικά!

Παρ' όλα αυτά ξύπνησα απαίσια χτες. Χρειάστηκα δυο κούπες μαύρου καφέ για να συνέλθω. Έκανα μπάνιο, ντύθηκα γρήγορα και ξεκίνησα. Βγαίνοντας από το σπίτι ένιωσα περήφανος για τη δουλειά που έκανα. Παρέμεινα στην είσοδο και παρατήρησα τον υπέροχο κήπο μου. Τα δέντρα, τα λουλούδια, οι θάμνοι.. όλα είχαν γίνει στα πρότυπα της γειτονιάς μου. Και χαμογέλασα για αυτό μου το κατόρθωμα.

Σταμάτησα πριν φύγω και ξανακοίταξα πίσω. Στάθηκα εκεί στο φράχτη για λίγο και προσπαθούσα να καταλάβω τι φταίει. Τίποτα δεν ήτανε όπως πριν. Καμία μελωδία, ούτε θρόισμα, ούτε μυρωδιά. Δεν γύρισε κανείς στον κήπο να με κοιτάξει, κανείς δεν απαγγέλει πια ποίηση. Κοίτα να δεις τώρα ζημιά! Έφυγα φουριόζος και σκεπτικός. Με απασχολούσε αυτό σε όλη τη διαδρομή. Σήμερα έπαθα αχρωματοψία.

ΥΓ. Τραγούδι δεν σας δίνω, αφού δε θέλετε.