Δακρυγόνο

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ
ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΤΟΝ Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Αξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ,
Ο Άγιος Πέτρος μου μετέφερε τα ευχάριστα νέα* και πήρα το θάρρος να σας γράψω για να σας εκφράσω τις ευχαριστίες μου. Με τη νομοθετική πράξη εκπληρώνεται το όνειρο κάθε Έλληνα γονιού να δει τα παιδιά του να σπουδάζουν. Στην περίπτωση των δικών μου θα δουν το ένα από τα δύο, αλλά κάτι είναι κι αυτό. [..]

[..] Δεν σας κρύβω ότι την περασμένη εβδομάδα έγινα έξω φρενών όταν έμαθα ότι ο επικεφαλής της υπόθεσης «ζαρντινιέρα» Σ. Αποστολίδης, διευθυντής ασφάλειας Θεσ/νίκης και συγγραφέας του υπηρεσιακού σήματος που χαρακτήριζε τον ξυλοδαρμό του φοιτητή Αυγουστίνου Δημητρίου «αυτοτραυματισμό», έγινε αντιστράτηγος και γενικός επιθεωρητής της αστυνομίας για τη βόρεια Ελλάδα. Αν δεν είχατε δώσει στους αστυνομικούς την εντύπωση ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και να μένουν ατιμώρητοι, εγώ ίσως να ήμουνα ακόμη στη γη.

Θα μου πείτε, βεβαίως, ότι έτσι η αδελφή μου δεν θα έμπαινε στη σχολή της επιλογής της χωρίς εξετάσεις. Σωστό και αυτό. Μόνο που θα σας παρακαλούσα να επεκτείνετε το μέτρο και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου με μια θέση στο Δημόσιο. Την προηγούμενη εβδομάδα έμαθα ότι η γενική γραμματέας του υπουργείου Παιδείας προσελήφθη και στο υπουργείο Άμυνας μέσω φωτογραφικού διαγωνισμού και συγχρόνως διόρισε το σύζυγό της σε άλλον οργανισμό. Έχω επίσης ένα ξαδελφάκι που υπηρετεί στον Έβρο και θα σας παρακαλούσα να μετατεθεί σε καμία θέση λούφας στην Αθήνα.

Θέλω να σας ευχαριστήσω γιατί, μέσω της τακτοποίησης της αδελφής μου, η τροπολογία ικανοποιεί και ένα υπαρξιακό πρόβλημα που με απασχολεί από το Δεκέμβριο και μετά: αν δηλαδή άξιζε και πόσο η ζωή μου. Τώρα έχω την απάντηση: μια ανθρώπινη ζωή κοστίζει όσο η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο.

Στέλιος Κούλογλου
LIFO [30/04/09]

______________
* η κυβέρνηση κατέθεσε τροπολογία στη Βουλή, σύμφωνα με την οποία η αδερφή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου θα περάσει χωρίς εξετάσεις σε ΑΕΙ της αρεσκείας της.

Συννεφιά

Gred

Τριάντα

Την πρώτη φορά που κατέβηκα στην μοναδική παραλία του νησιού σάστισα από την τόση ερημιά. Οι ξαπλώστρες μόνες τους ατένιζαν το πέλαγος και οι ομπρέλες καίγονταν κάτω από τον κατακόκκινο ήλιο. Διάλεξα την πιο μακρινή γωνιά για να αφήσω τα πράγματά μου. Κοντά στη θάλασσα, μακριά από το μαγαζί. Η μουσική ίσα που έφτανε ως εκεί, οπότε φίνα. Δεν περίμενα να ακούσω soul σε ένα μέρος σαν κι αυτό.

Σίγουρα διάλεξα τη χειρότερη ξαπλώστρα της παραλίας, δεν εξηγείται αλλιώς. Αρχές καλοκαιρινής περιόδου και όλες τους έλαμπαν. Μία θα πρέπει να ήταν η ελαττωματική και εγώ σε αυτήν βρήκα να ακουμπήσω. Γκαντεμιά! «Όχι, όχι! Δεν ανοίγει έτσι. Πρέπει να πατήσετε πρώτα το μαύρο μπουτόν!». Σάστισα. Δοκίμασα - μάλλον ανεπιτυχώς - να κρύψω το βλέμμα μου πίσω από τους μαύρους φακούς. «Α, σας ευχαριστώ πολύ. Το είχα καταλάβει όμως. Κάτι άλλο δοκίμαζα..» Τώρα τι άλλο μη με ρωτήσεις, ούτε κι εγώ ξέρω. Αυτό είπα.

Δεν έδειξε να την ενδιαφέρει και πολύ, ευτυχώς. «Θα κάνει σίγουρα κάνα δεκάλεπτο μέχρι να πάει και να'ρθει», ψιθύρισα και πήρα μια βαθειά ανάσα. Άνοιξα την εφημερίδα και προσπάθησα να ρίξω μια ματιά στις εικόνες. Έχουν γίνει τόσο βαρετές οι φυλλάδες τελευταία που δεν σου κάνουν πια κέφι ούτε να τις ξεφυλλίσεις. Πρέπει να έβγαλε κύμα ξαφνικά γιατί τα πόδια μου άρχισαν να βρέχονται τα τελευταία δύο - μη σου πω και τρία! - λεπτά. Περίεργο όμως, ο ήλιος συνέχιζε να καίει το ίδιο και αέρα δεν έδειξε να έχει.

Κατέβασα την εφημερίδα και αντίκρυσα έναν εύσωμο άντρα από πάνω μου. Με κοιτούσε επίμονα, σαν να πίστευε ότι έτσι θα καταφέρει να μου αποσπάσει την προσοχή. «Σίγουρα εσύ δεν είσαι από εδώ. Και βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν ξέρεις καμία από τις σπηλιές», είπε με τα χείλη του σχεδόν τρεμάμενα. Εντάξει το παντελόνι και το πουκάμισο που ήταν βρεγμένα. Μα.. Και με τις μπότες μπήκε στη θάλασσα; Σίγουρα κάποιος τρελός, δεν εξηγείται αλλιώς.

Τα μαλλιά του έσταζαν ακόμα πάνω στα πόδια μου και έκανα κίνηση για να του δείξω ότι ενοχλούμαι. «Ρε! Δεν ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις. Δεν έχεις ιδέα!», γρύλισε και τα μάτια του έλαμψαν ξαφνικά σαν να πετούσαν σπίθες. «Άκουσες τι σου είπα; Δεν έχεις ιδέα!», επανέλαβε με θυμό και τα χέρια του έτρεμαν. Τον κοίταξα με ύφος πολύ υποτιμητικό και ο ουρανός έκανε πως συννέφιαζε. Πήρε το βλέμα του από πάνω μου και έκανε δύο βήματα προς τα πίσω. Έδειχνε σαν να ψάχνει κάτι στην άμμο.

Ανασηκώθηκα αθόρυβα και άφησα την εφημερίδα σε ένα υποτυπώδες τραπεζάκι. «Τέσσερα ευρώ ο καφές και τέσσερα η ξαπλώστρα», ακούστηκε από πίσω μου η φωνή της γκαρσόνας. Ανοιγόκλεισα αργά τα μάτια μου. Πάντα τη χειρότερη ώρα αυτό το κορίτσι. Άνοιξα το τσαντάκι βιαστικά και της έκανα νόημα να έρθει από το πλάι. «Δεν έχει ωραία θάλασσα σήμερα, όλοι προτίμησαν να πάνε για καφέ στην πόλη. Μα, αλήθεια, ποιός ήταν αυτός;», έγνεψε προς το μέρος που ήταν ο άγνωστος. Κοίταξα σχεδόν αδιάφορα.

Κανείς δεν ήταν πια εκεί.
«Δεν έχω ιδέα», απάντησα.



_________
Για όλους αυτούς που περνάνε δίπλα μου και δεν έχω ιδέα ποιοί είναι, τι κάνουν και τι αποζητούν. Για τον Τενέζο Θεόδωρο που δεν έχει ιδέα τι άνθρωπος είμαι και όμως αγωνίζεται για το καλό μου. Και για το δικό σου καλό. Και για το καλό όλων.

Ανάσταση

«Δεν έχει τίποτα η κυρία μπαμπά, μην κλαις. Θα γίνει καλά..»

Αρχικά σκέφτηκε μήπως έπρεπε να φύγει. Μετά το πήρε απόφαση ότι έτσι είναι το σωστό. Και έφυγε. Είπε πως δεν θα ξαναγυρίσει στα μέρη εκείνα και έτσι έκανε. Γνώρισα πρώτη φορά την Ζοέλ όταν έφτασα με τους δικούς μου στη χώρα. Με το που πάτησα το πόδι μου στο έδαφος, εμφανίστηκε μπροστά μου σαν άγγελος. Νομίζω μου χάιδεψε το κεφάλι, πάνε χρόνια.

Η Ζοέλ δεν είχε πολλές επαφές με περαστικούς. Θυμάμαι όταν τίναζε τα μαλλιά της πίσω και εκείνοι την κοιτούσαν με τις ώρες, προσηλωμένοι. Αυτή ήταν η μόνη συνομιλία που είχε μαζί τους. Συνήθως τελείωνε τις δουλειές που τις ανέθεταν οι γονείς της στην αγορά και μετά πήγαινε σπίτι. Καμιά φορά έκανε και το αντίστροφο. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.

Το σίγουρο ήταν ότι θα ξάπλωνε μισή ώρα το μεσημέρι. Υπήρχε ένας μυστήριος δρόμος που σε οδηγούσε σπίτι της. Στενά, σπηλιές, περάσματα. Μπορεί να ήταν και η μόνη που ήξερε να σε πάει ως εκεί. Από την πρώτη φορά που με πήγε σπίτι της μου έδωσε να καταλάβω ότι δεν ήθελε να είναι εύκολο το μονοπάτι για τους "έξω". Ίσως μας έκανε και κύκλους. Ποτέ δεν κατάλαβα.

Είχε πολλά ταλέντα η Ζοέλ. Γνώριζε καλά πως να κοροϊδεύει τους άλλους στα παζάρια. Μαζί της πήγαινα πάντα στην αγορά. Ήξερε τα "σίγουρα" στις σκυλομαχίες και αυτό μας έφερνε πολλά κέρδη. Καταλάβαινε πάντοτε αν το παιχνίδι ήταν στημένο και ήξερε που θα πέσουν τα φράγκα. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι μυριζόταν από πριν πότε η ατμόσφαιρα θα μυρίσει μπαρούτι. Και αυτό την έσωσε.

Το μόνο που δεν ήξερε ήταν με ποιόν ξάπλωνε τα μεσημέρια. Η Ζοέλ ήταν περισσότερο μόνη από οποιονδήποτε άλλο στην περιοχή. Κανένας δεν ήθελε να έχει πολλά παρεδώσε με μια πόρνη. Και ως ένα σημείο μπορώ να πω ότι τους καταλάβαινα. Εγώ όμως ήθελα. Εκεί χανόμουν τα απογεύματα, όταν έφευγα από το σπίτι και έλεγα ότι πηγαίνω να παίξω με τα παιδιά.

Ο κόσμος δεν της το συγχώρεσε ποτέ. Έβαζε στο σπίτι της ένα ανήλικο. Έπρεπε να φύγει από τη χώρα άμεσα αλλιώς θα είχε άσχημη κατάληξη. «Όσα είπαμε, είναι μόνο για μας», μου είπε τελευταία φορά που την είδα. Η Ζοέλ ήταν η μόνη φίλη μου εκεί, στην Ανατολή. Τέσσερις μέρες μετά φύγαμε και εμείς από τη γειτονιά και χαθήκαμε στον ορίζοντα. Αυτό προσδοκούσαν τουλάχιστον.. [..]

[..] Την Ζοέλ την ξαναείδα γιατί εκείνη το ήθελε. Ήμουν στο πάρκο με τον μικρό, όπως του είχα υποσχεθεί. Ήρθε μόνη της και με βρήκε. Ίσως ήταν η μόνη φορά που την κοίταξα στα μάτια ερωτικά. Με πλησίασε και μου χάιδεψε το κεφάλι. Τόσο αθώα όπως πάντα. Ήταν σε άθλια κατάσταση. Το πρόσωπό της ήταν το μόνο που έμεινε ανέπαφο από τις κακουχίες. Κατέρρευσε μπροστά μου. Δεν πρόλαβε να πει ούτε κουβέντα.

Το ασθενοφόρο δεν θυμάμαι πόση ώρα έκανε να φτάσει. Σίγουρα όμως ήταν αρκετή για να αφήσει την Ζοέλ μου αβοήθητη στο γρασίδι του πάρκου. Εκεί που έβγαζα τον γιο μου κάθε Σάββατο βόλτα. Γονάτισα δίπλα της και της ζήτησα συγγνώμη. Συγγνώμη που εξαιτίας μου έφυγε διωγμένη από τον τόπο της. Συγγνώμη που δεν έψαξα ποτέ να την ξαναβρώ. Συγγνώμη που δεν πρόλαβα.

* Lifeboat

Ανάσα

ειπα στα δεντρα πως θαρθει ο χρονος
και σε ολα τα χορτα
πως θαρθει η βροχη
γεμισα πετρες τα αδεια μου χερια
η ελπιδα να γινει μια αχτιδα στη γη
εκει μου ειπε θα εισαι ασφαλης
και χαθηκε τρεχοντας στη καταστροφη
οι υπολογιστες ειχαν σβησει κοιμουνταν βαθια
κι ολα εξω απ το χρονο χτυπουσαν αργα
εκεινη τη νυχτα ηρθε μπροστα μου
μπηκα στο στομα του, μαυρο κενο
εκει κοιμηθηκα σαν μυγα στα πευκα
τοτε που επεφτε ο ουρανος
κι ετσι αργοσυρτος μεσα στο κοσμο
δεν γυρισα σπιτι γιατι ημουν νεκρος


ειδα εναν ανθρωπο μεσα στη νυχτα
να τρεχει μ ενα οπλο μεσ τη βροχη
και μεσα στη νυχτα καμμια απαντηση
απο κανεναν να εχει δωθει
και η μονη ερωτηση να γινεται διαθλαση
κι ολα τα ματια να στρεφονται εκει
εκεινο το βραδυ ειδα ολα τα αστερια
οπως ο Νικολα Τεσλα την αστραπη
αφησε πισω του τον ελαιωνα ακουω τωρα την μηχανη
κι αυτη η σιωπη , απογευμα των μυρων
θα με τυλιξει σε μια γιορτη


κ.βητα-η νυχτα
picture: harisss
click στην εικόνα

Αναμονή

Είναι στιγμές που χάνεσαι. Στιγμές που δύσκολα ξεχνιούνται. Είναι και οι άλλες που αδιάφορα αφήνεις πίσω. Εκείνες πάλι που σε προσπερνούν και κάποιες που δεν θέλεις να τις χάσεις. Είναι στιγμές που θες να περπατήσεις πλάι τους και οι βιαστικές που δεν σε αφήνουν να αγγίξεις. Άλλες στιγμές που σε αγνοούν κι εσύ δεν θέλεις να τελειώσουν. Μα είναι στιγμές κι αυτές.

Είναι στιγμές που χάνεσαι. Στιγμές που θέλεις να βουτήξεις μέσα τους και να χαθείς στα χρώματα. Είναι εποχές που πλημμυρίζουν μελωδία. Είναι στιγμές που θες να κρατηθείς απ' τη ζωή. Κι αυτές στιγμές είναι που θες να μοιραστείς. Είναι και οι άλλες που θες να είσαι μόνος. Όλες αυτές και οι άλλες που ξεγλίστρησαν προχθές. Ίσως μαζί με εκείνες που ζορίζονταν να μείνουν.

Είναι στιγμές που χάνεσαι.

* Ask

Αναπαλη

EthA *

Δυσοσμία

«Στο Indymedia υπάρχουν φωτογραφίες, διευθύνσεις και στοιχεία διαφόρων πολιτών και οι αναρχοάπλυτοι προτρέπουν σε πράξεις βίας εναντίον αυτών των ανθρώπων.» Άδωνις Γεωργιάδης, Βουλευτής ΛΑ.Ο.Σ (ενδεικτικό απόσπασμα από χθεσινή ομιλία-ερώτησή του στη Βουλή)

εικόνα: Vlada Podroushnyack

UPDATE: Δικό μου λάθος. Ζητώ συγγνώμη. Διόρθωση.
Η δήλωση ανήκει στον βουλευτή Σερρών Ηλία Πολατίδη (ΛΑ.Ο.Σ).
UPDATE2: Και βίντεο από τον GiANt. [ΕΔΩ]

G[A]D

[T]hese[L]ittle[T]hings

Rémi

Rémi Gaillard

Ντουβάρια

Άγνωστοι δράστες πυροβόλησαν προ ολίγου δύο αστυνομικούς με αποτέλεσμα ο ένας να τραυματισθεί σοβαρά και να χαροπαλεύει και ο άλλος να τραυματιστεί ελαφρότερα. Οι πρώτες πληροφορίες μιλούν για εξοστρακισμό της σφαίρας και ενδεχόμενη αποκλίνουσα κοινωνική συμπεριφορά του άτυχου αστυφύλακα.

Αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν ότι οι αστυνομικοί προκάλεσαν τους δράστες αρχικά φραστικά και στη συνέχεια πετώντας μπουκάλια. Φως στα κίνητρα των δραστών αναμένεται να δώσει το κυριακάτικο φύλλο του «Ριζοσπάστη» με σχετικό διήγημα στην τελευταία σελίδα. Για «θέλημα Θεού» έκανε λόγο ο γνωστός ποινικολόγος, Αλέξης Κούγιας.

Στην περιοχή του συμβάντος επικρατεί τρομερή αναστάτωση, με δεκάδες περιπολικά να ψάχνουν στους γύρω δρόμους. Στο νοσοκομείο έχει σπεύσει η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ και ο αρχηγός της Βασίλης Τσιατούρας, σε κατάσταση νευρικής κρίσης, περιμένοντας τηλέφωνο από τον Υπουργό για τα καθιερωμένα καντήλια.

Γενική κινητοποίηση διέταξε το αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ ανακαλώντας όλες τις άδειες. Πληροφορίες που αναφέρουν ότι οι αστυνομικοί του Λεκανοπεδίου σπεύδουν στις υπηρεσίες τους νυσταγμένοι και μπινελικώνοντας ελέγχονται ως ανακριβείς.

Ο κύριος Χηνοφώτης διαψεύδει τον ειδικό απεσταλμένο του blog, Χαράλαμπο Τραμπάκουλα, ο οποίος του χρεώνει την φράση «χεχεχε» και έπειτα «χοχοχο» σε ρεπόρτερ-απεργοσπάστη του Mega. Απείλησε μάλιστα με ποινικοποίηση της Τραμπακούλας.

Χαράλαμπος Τραμπάκουλας

Sincity

Σε ποινή φυλάκισης 18 μηνών με αναστολή καταδίκασε την Τρίτη τον αντιρρησία συνείδησης Λάζαρο Πετρομελίδη, σε δεύτερο βαθμό, το Αναθεωρητικό Στρατοδικείο του Ρουφ. Ο Λάζαρος Πετρομελίδης διατελούσε μέχρι πρότινος πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Αντιρρησιών Συνείδησης και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Γραφείου για την Αντίρρηση Συνείδησης. Αυτή η απόφαση προκάλεσε την αντίδραση της Διεθνούς Αμνηστίας που εξέδωσε Δελτίο Τύπου καταγγέλλοντας την πολιτική της Ελλάδας.

«Άλλη μια φορά, η Διεθνής Αμνηστία εκφράζει την αγανάκτησή της για την επιμονή της Ελλάδας να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και δηλώνει ότι, σε περίπτωση που ο Λάζαρος Πετρομελίδης φυλακιστεί, θα τον υιοθετήσει ως κρατούμενο συνείδησης, κάτι που θα αποτελέσει θλιβερή πρωτοτυπία της Ελλάδας εδώ και χρόνια στην Ευρώπη» δήλωσε ο Σίμος Μπούρας, Πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.

(tvxs.gr | antirrisies.gr | amnesty.org.gr)