Αποδιοπομπαίος Τράγος (θεωρία ή μοντέλο): Θεωρία ή επεξηγηματικό μοντέλο, που στηρίζεται στην υπόθεση ότι η στέρηση αποτελεί αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για την επιθετικότητα.
Υποθέτουμε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις (κοινωνικές & οικονομικές κρίσεις) ενισχύεται το αίσθημα στέρησης, και επομένως η επιθετικότητα, η οποία μετατοπίζεται και εγκαθίσταται στις πιο απομονωμένες ξένες ομάδες, που θεωρούνται οι πιο διαφορετικές και αδύναμες, και λανθασμένα αναγνωρίζονται ως αυτές που προκαλούν το αίσθημα στέρησης.
Το γεγονός ότι οι μειονοτικές αυτές ομάδες χρησιμοποιούνται ως εξιλαστήρια θύματα μειώνει ενδεχομένως την τάση για επιθετικότητα.
Ομολογώ πως τα κατάφεραν. Με τρόμαξαν, με φόβισαν…. Τόσους μήνες αντιστεκόμουν με νύχια και με δόντια στο φόβο, πίστευα (κι ακόμα πιστεύω) πως ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός μου, ο χειρότερος σύμβουλος, ο πιο σίγουρος τρόπος να με/μας νικήσουν.
Ε, τα κατάφεραν και τώρα φοβάμαι. Φοβάμαι πως στα πενήντα θα μείνω χωρίς δουλειά, πως θα μείνουμε και οι δυο μας χωρίς δουλειά. Ακούω στις ειδήσεις και διαβάζω στις εφημερίδες και το internet για τον απόλυτο χαμό που μας περιμένει και τρελαίνομαι. 150.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων θέλουνε μέχρι το 2015, απολύσεις που σίγουρα θα γίνουν χωρίς σκέψη, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς τίποτε.
Πρόχειρα και υπό το κράτος του πανικού, όπως πάντα, κι όποιον πάρει ο χάρος. 150.000 άνθρωποι, όχι αριθμοί, άνθρωποι με παιδιά και υποχρεώσεις. Άνθρωποι σαν αυτούς που μέχρι πριν μερικούς μήνες είχαν σπίτια και οικογένειες και τώρα είναι άστεγοι. Για να μη μιλήσω για το χαμό που γίνεται ήδη στον ιδιωτικό τομέα.
Ο ατρόμητος χαρακτήρας της, αυτός που της επέτρεψε να σταθεί άκρη άκρη στο μπαλκόνι του πέμπτου και να απλώνει ατάραχα τα ρούχα στους μετασεισμούς του 1999, με όλη τη γειτονιά να την κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα από το δρόμο, κάμφθηκε από τα σκληρά μέτρα λιτότητας του 2011.
Βέβαια, πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια θα μου πείτε, στο μεταξύ πήρε σύνταξη, μειώθηκε η μυική της μάζα, παίρνει φάρμακα για την καρδιά και την οστεοπόρωση, ξέρει ότι είναι ένα γέρικο ζώο στη ζούγκλα με λίγα ψιλά στην τσέπη, λίγα μόνο από αυτά τα στρογγυλά μεταλλάκια, που τόσο θέλει να πετάξει μέσα στις κοφτερές μασέλες να τις στραβώσει.
Κάθε τόσο πηγαίνει μέχρι την άκρη του μπαλκονιού, εκείνου του ίδιου μπαλκονιού, σκύβει το κεφάλι της στο δρόμο, τον ίδιο εκείνο δρόμο από όπου κάποτε όλη η γειτονιά την είχε θαυμάσει για το θάρρος της, και τον κοιτάζει σαν προβληματισμένο μέντιουμ κάποιο αλλόκοτο σχήμα στο φλιτζάνι.
Υπάρχουν εργαζόμενοι που θριαμβολογούν επειδή σύντομα 4.000 εργαζόμενοι θα απολυθούν. Υπάρχουν νοήμονες ενήλικες που μισούν το "Δημόσιο" σαν αυτό να ήταν μία ενιαία και αδιαίρετη οντότητα η ύπαρξη της οποίας είναι κάτι κατεξοχήν κακό.
Υπάρχουν πολίτες που στη λίστα των οργανισμών που μπαίνουν σε εργασιακή εφεδρεία επικεντρώνονται σε 2-3 οργανισμούς -φαινομενικά τουλάχιστον- άνευ αντικειμένου, παραβλέποντας παράλληλα ότι στη λίστα με τους 151 οργανισμούς οι 3 μεγάλες κατηγορίες που θίγονται και απαξιώνονται είναι η έρευνα, ο πολιτισμός και η ψυχική υγεία.
Πόσο βολικό είναι να μισείς, πόσο βολικό είναι να μη νοιάζεσαι, να μη συμπονάς, να αξιώνεις περισσότερο το χρήμα από τον άνθρωπο.
Ούτε αόρατη θέλω να γίνω για μια μέρα, ούτε Θεός, που λέγαμε παιδιά. Θέλω μια μέρα να σκέφτομαι και να νιώθω σαν αυτούς τους ανθρώπους.
Το περασμένο ΣΚ μοιάζει να έδωσε την χαριστική βολή. Την Κυριακή πηγαίνοντας για μπάνιο, πρώτη φορά δεν ακούμε μουσική. Γελάμε με τον Βενιζέλο. Ύστερα σχεδόν παγώνουμε. Βγάζουμε τα κομπιουτεράκια, υπολογίζουμε τα τετραγωνικά, μιλάμε για ενοικιαστές, ζώνες και άλλα τέτοια. Ξορκίζουμε τα δίκαια μέτρα του πασόκ με βουτιές, σουβλάκια και μπύρες. Πιάνει και δεν πιάνει.
Τα βάζουμε όλα κάτω. Ο ένας εργαζόμενος ανά σπίτι με τον βασικό μισθό και όλους τους τακτικούς λογαριασμούς και όλες τις τακτικές έκτακτες εισφορές. Τα ξαναβάζουμε κάτω. Τις πορείες, τα χημικά, τις συγκεντρώσεις, τις ατέλειωτες συζητήσεις για την όποια οργάνωση, αντίδραση, εναλλακτική λύση.
Ύστερα, η μπύρα μου έχει – ξεκάθαρα πια – μια γεύση ήττας. Καμία λέξη πια, καμία αντίδραση, κανένα πλήθος, καμία λογική σκέψη, κανένα παραλήρημα δεν είναι ικανά να διαλύσουν αυτό το τοπίο. Οι συνθήκες μας κέρδισαν. Ήμαστε λίγοι, αδιάβαστοι, ανοργάνωτοι, χωρίς σκοπό και ιδέες.
Οι νικητές τώρα μας πετάνε στα μούτρα, γελαστοί και αεράτοι, ατάκες του στιλ: «Μεταναστεύστε ή καθίστε εδώ και πληρώστε. Πληρώστε μέχρι να μη σας μείνει τίποτα. Χρήμα ή αξιοπρέπεια».
Δεν επηρεάζουν οι αναίτιες συλλήψεις στο "ιστορικό κέντρο" της Αθήνας που συνοδεύονται από απροκάλυπτη αστυνομική βία, ούτε οι τεράστιες αυξήσεις του ΦΠΑ, ούτε οι χαμηλού επιπέδου υπηρεσίες που παρέχουμε ως χώρα.
Δεν είναι ο διπλασιασμός των διοδίων, ούτε τα υψηλότατα κόμιστρα σε λιμάνια και αεροδρόμια. Ούτε φυσικά φταίνε οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης σε καύσιμα, ποτά και τσιγάρα που έχουν ανεβάσει τις τιμές στον παράδεισο.
Πάντα φταίει ο απεργός για την κατάσταση της χώρας. Είναι εκείνος που χαλάει την "εικόνα μας" για τον τουρισμό. Είναι ο μόνος λόγος που δεν έρχονται οι πλούσιοι φίλοι μας να ακουμπήσουν τον οβολό τους στη φτωχή Ελλαδίτσα μας.
Γιατί μπλοκάρει τα λιμάνια και δεν έχουν οι ξένοι πρόσβαση στα πανάκριβα νησιά μας για να αφήσουν τα λεφτάκια τους. Γιατί κλείνει τους αρχαιολογικούς χώρους και δεν πληρωνόμαστε τα υπέρογκα εισιτήρια εισόδου που ακριβαίνουν κάθε χρόνο.
Και αγανακτεί ο φορολογούμενος για τον τουρισμό. Ενώ του έκοψαν το μισθό και τη σύνταξη, ενώ δεν καταφέρνει να πληρώσει τα φάρμακά του, ενώ δεν θα έχει πετρέλαιο το χειμώνα, ενώ το ψυγείο του είναι άδειο. Κι όμως.. ο τουρισμός θα μας σώσει!
Το παραμυθάκι είναι πολύ χαριτωμένο μόνο που δε μας πήρε ο ύπνος. Το δελτίο τύπου που μας παρουσιάζετε αξιοθρήνητα παπαγαλάκια δεν το χάφτουμε πια. Είμαστε απέναντί σας Όλγα, Γιάννη, Παύλο, Μανώλη, Αλέξη, Μπάμπη, Άρη, Πάσχο.
Ούτε ένας τουρίστας να μην πατήσει φέτος. Εκεί να δω αν θα στρώσουν τον κώλο τους κάτω και ενδιαφερθούν για πραγματική "ανάπτυξη". Ανάπτυξη; Συγγνώμη, δε θα πω άλλες κακές λέξεις.
ΥΓ.1 Η κυβέρνηση ετοιμάζει νέα "μέτρα" κατά των απεργιακών κινητοποιήσεων. Αυτό μεταφράζεται σε διάλυση της εργατικής νομοθεσίας, περισσότερη καταστολή, εκατοντάδες συλλήψεις, αμέτρητα χημικά.
ΥΓ.2 Είναι κάτι τύποι που βγαίνουν τις τελευταίες μέρες και μιλάνε για αύξηση των επισκεπτών από πέρσι. Τελικά κάποιος λέει ψέμματα ή απλά παίζουν με τα νεύρα μας. Μπορεί και τα δύο μαζί.
Αυτή είναι η μια φωτογραφία από το δρόμο που βρίσκεται το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Συνήθως βάζαν μια κορδέλα ή κάτι απλό όπως 2-3 κώνους …τώρα βάζουν σήματα και αυτά τα πλαστικά πράγματα. Τώρα τα πράγματα σοβαρεύουν.
Από την άλλη έχει βγει ο ΓΑΠ και καταδικάζει τους προπηλακισμούς των πολιτικών ενώ δεν βγήκε ούτε μια φορά κάποιος να καταδικάσει την βία που ασκούν τα ΜΑΤ στους απλούς πολίτες.
Μόνο που ξεχνάνε ότι κάποιος που θα πετάξει ένα γιαούρτι, μια πέτρα, μια μολότοφ γνωρίζει πολύ καλά τις επιπτώσεις και το κάνει συχνά με τον κίνδυνο να χάσει την ελευθερία του για τα πιστεύω του, για την αγανάκτηση και το δίκιο του.
Και σπάνια να έχει κυρώσεις και μόνο αν υπάρχουν ατράνταχτα φωτογραφικά στοιχεία ή βίντεο. Αλλά ακόμα και τότε γυρνάνε με ύφος και λένε απλά ότι εκτελούσαν διαταγές.
Διαταγές για τις οποίες δεν υπάρχει κανείς υπεύθυνος να λογοδοτήσει. Αυτό είναι το σημερινό κράτος.
Όσο για τον κύριο Μανώλη Κυπραίο δεν θα μείνω στο τι επαγγέλλεται. Θα μπορούσε να είναι τα αδέλφια σας, ο πατέρας/μητέρας σας ή ακόμα και ο παππούς ή γιαγιά σας. Θα μπορούσε να είναι μανάβης, φαρμακοποιός, υπάλληλος σουπερμάρκετ, και σε αυτές τις περιπτώσεις η μοίρα τους πολύ πιθανό να ήταν και χειρότερη.
Δεν κλαίω συχνά αλλά διαβάζοντας αυτό την μαρτυρία του Μανώλη Κυπραίου έχυσα ένα δάκρυ.
αναφώνησα ένα σιωπηλό “καριόληδες”.
από την άλλη…
Ένας άνθρωπος που δεν έχει ευθύνες για τις πράξεις του και δεν μπορεί να αντιληφθεί που σταματάνε οι δικές του ελευθερίες και ξεκινάνε οι ελευθερίες του συνανθρώπου του…τότε δεν διαφέρει πολύ από τις πέτρες που πετιούνται.
Και τώρα ξαφνικά η προστασία του πολίτη μιλάει για κατάλυση της δημοκρατίας. Μιλάει για το ότι κινδυνεύουν και οι ίδιοι και ότι δέχονται απειλές.
Είδε να δέρνουν τους γονείς του στην πλατεία. Εκείνοι που σκότωσαν το φίλο του, εκείνοι που τον κλέψαν τη χαρά. Μια μέρα κόπηκαν τα λεφτά για την παιδεία, για την υγεία τους, η σύνταξη του παππού. Χαμένες στιγμές.
Κανείς δεν τον σεβάστηκε. Κανείς δεν ρώτησε την γνώμη του για τίποτα. Όλα για τα χρήματα. Όλα για το ευρώ, το χρηματιστήριο αξιών. Όλος αυτός ο εξευτελισμός. Χαμένα όνειρα.
Οικονομικοί όροι και αναλυτές του ροκάνιζαν τον εγκέφαλο. Καμία αξιοπρέπεια πια, κανένας ενδοιασμός. Χαμένες ελπίδες.
Η λεωφόρος είναι άδεια. Καλοκαίρι. Η δύναμη του ανθρώπου. Μετακινήσεις. Αεροπλάνα προσγειώνονται. Τα παιδιά που δεν παίζουν και οι άσχημες εικόνες. Ο βόμβος της αγάπης σου. Τα φώτα που τρεμοπαίζουν. Στα σύννεφα που χάθηκες. Οι πύργοι γκρεμίστηκαν. Κι εσύ κοίταγες δίπλα σου. Ήπιες, χόρεψες, είδες. Είδες. Το πλήθος τους έριξε. Τα παγωτά μας έλιωσαν. Αέρας.
«Στα τέλη του 2011 ήταν γενική στην Ελλάδα η επιθυμία για αλλαγή του καθεστώτος. Παρόλη όμως την μεταβολή στις ιδέες των ανθρώπων, η οργάνωση της Ελλάδας εξακολουθούσε να παραμένει στη μεσαιωνική μορφή της: διαίρεση των κατοίκων σε τάξεις, διάκριση δικαιωμάτων και υποτίμηση της ανθρώπινης αξίας. ΟιΈλληνες άρχισαν να αισθάνονται αφόρητη την κατάσταση. Νέες δυνάμεις σχηματίστηκαν και προκάλεσαν τεράστια εξέγερση. Η Ελληνική (;) Επανάσταση ανέτρεψε το παλιό καθεστώς και είχε ανυπολόγιστες συνέπειες στη ζωή και στις αντιλήψεις των ανθρώπων.
Ο πρωθυπουργός με λίγους ανώτερους λειτουργούς, που τους διάλεγε ο ίδιος, νομοθετούσε, όριζε τους φόρους και διέθετε όπως του άρεσε τον δημόσιο πλούτο. Η Ελλάδα δεν είχε ενοποιηθεί τελείως. Οι νόμοι, η φορολογία, οι τρόποι συναλλαγής, τα μέτρα, τα σταθμά και το νόμισμα διέφεραν από περιοχή σε περιοχή. Αυτό προκαλούσε σύγχυση και εμπόδια στο εμπόριο. Οι κάτοικοι της Ελλάδας διακρίνονταν στους προνομιούχους και στον κοινό λαό. Οι προνομιούχοι αποτελούσαν μικρή μειοψηφία, περίπου το 2% του πληθυσμού. Αλλά αυτοί κατείχαν την περισσότερη γη, είχαν όλα τα αγαθά, ζούσαν μια τρομερά σπάταλη και πλούσια ζωή και κυβερνούσαν τον τόπο.»
Σήμερα το βράδυ, Τετάρτη 6 Απριλίου, κλείνουμε την τηλεόραση -στα δελτία των 8 και των 9- και ανοίγουμε το Ιντερνετ. Από τη διεύθυνση xreokratia.gr και debtocracy.gr, από τις 20:00 και μετά θα είναι διαθέσιμο το πρώτο ελληνικό ντοκιμαντέρ που στηρίχθηκε αποκλειστικά στην οικονομική ενίσχυση των θεατών και το οποίο θα διατίθεται χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδωσης.
Ο Αρης Χατζηστεφάνου (xstefanou.weebly.com) και η Κατερίνα Κιτίδη μιλούν με οικονομολόγους, δημοσιογράφους και προσωπικότητες από όλο τον κόσμο περιγράφοντας τα βήματα που οδήγησαν την Ελλάδα στην παγίδα του χρέους- τη χρεοκρατία. Το DEBTOCRACY παρακολουθεί την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.
Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTMΕρίκ Τουσέν, ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Φερνάντο Σολάνας, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die LinkeΖάρα Βάγκενκνεχτ.
Τη μουσική επένδυση προσφέρει ο Γιάννης Αγγελάκας και επιστημονική επιμέλεια έχει ο δημοσιογράφος και οικονομολόγος Λεωνίδας Βατικιώτης.
Δέκα στιγμές αλλεπάλληλες. Τέσσερα παιδιά μικρομέγαλα. Δεκαπέντε ξυλιές κατακέφαλα. Εννέα πεζόδρομοι αιμόφυρτοι. Άλλες πόσες φωνές κι άλλα τόσες κραυγές. Αγωνία. Ιδρώτας. Ξέσπασμα. Πανικός. Όλα πάλι στο τέλος και όλα από την αρχή.
Και τώρα που τα φώτα της παράστασης έσβησαν και η αυλαία έχει πια πέσει, ήρθε η ώρα να μιλήσω εγώ. Με τον τρόπο που εγώ θέλω. Για το τι έγινε, τι παιχνίδια θεωρώ ότι παίχτηκαν στην πλάτη μου, αλλά και πέρα από εμένα, γι’ αυτά που θα πρέπει πια να αφορούν τον κάθε νοήμονα άνθρωπο στον ελλαδικό χώρο.
Όσον αφορά στην «υπόθεσή» μου: Είμαι πια αρκετά σίγουρη ότι από τη στιγμή που τα στοιχεία μου έγιναν γνωστά στα τσακάλια της αντιτρομοκρατικής, βεβαίως απόλυτα δικαιολογημένα -καταλαβαίνετε, ήπια ποτό με τους λάθος ανθρώπους- το έργο ήταν προδιαγεγραμμένο. Πόσο μάλλον, όταν googlαραν το επίθετό μου (σαν να λέμε Παπαδόπουλος στην ελλάδα) και –φαντάζεστε τι χαρά- ανακάλυψαν το πλούσιο «οικογενειακό» μου ιστορικό. Δεν είχε σημασία το διαφορετικό όνομα του πατέρα μου -άλλωστε «αυτές πάνε όλες με όλους»-, ούτε η διαφορετική ημερομηνία γέννησης της μητέρας μου.
Από τη στιγμή που η πραγματικότητα δεν τους έκανε, έπρεπε να προσαρμοστεί. Έπρεπε να μπω στο καλούπι και τον ρόλο που μου είχαν ετοιμάσει. Παρασκευή 15.00 έγινε η απαγωγή μου, την ώρα που έβγαινα από το σπίτι να πάω στο φροντιστήριο όπου διδάσκω. Τουλάχιστον δέκα άτομα με κουκούλες, αφού μου φόρεσαν κι εμένα κουκούλα, με πήγαν στον 12ο όροφο της Γ.Α.Δ.Α. χωρίς να μου πουν ούτε μια λέξη. Εκεί αφού με ανέκριναν έξι άτομα, μου έδειξαν μια φωτογραφία όπου βρισκόμουν εγώ και ο φίλος και σύντροφος Χρήστος Πολίτης. Με ρώτησαν αν τον γνωρίζω και μόλις τους απάντησα θετικά, ότι είναι ένας ακόμη που έχετε στείλει φυλακή άδικα, ο επικεφαλής διέταξε βαρύγδουπα «κανονικά, πάμε τις διαδικασίες». Με έγδυσαν, με κατέγραψαν, μου έκλεψαν το φανελάκι και τις κάλτσες μου, εννοείται ότι δεν μου είχαν πει καν γιατί κατηγορούμαι και εννοείται ότι καμία σημασία δεν έδιναν στο αίτημα μου για δικηγόρο.
Έχει σημασία η ώρα, γιατί ήδη στις 17.00, δύο μόλις ώρες αργότερα, είχε γίνει γνωστή η όλη ιστορία των υποτιθέμενων γονιών μου.
***
Έτσι, εξηγείται πολύ καλά, γιατί ενώ αντιστεκόμουνα στη φωτογράφηση, με τραβούσαν από τα κινητά τους τηλέφωνα, για να κλέψουν μια εικόνα. Διαφορετικά το καυτό τους θέμα δεν θα πουλούσε τόσο...
Χρόνια τώρα ξέρουμε πώς λειτουργούν αυτοί οι σαθροί ως το κόκκαλο μηχανισμοί, γνωρίζουμε ότι άλλοτε οι ρουφιανοδημοσιογράφοι είναι τα φερέφωνα της αστυνομίας, και άλλοτε οι εντολείς τους. Έτοιμοι να κομματιάσουν οποιαδήποτε ζωή πετάξουν στα αιχμηρά δόντια τους, έτοιμοι να κατασπαράξουν αλήθειες για να ξεράσουν ψέματα. Σιχαμένοι…
Αυτό που δεν είχα φανταστεί, τουλάχιστον προσωπικά, ως σήμερα είναι ο απροκάλυπτος τρόπος με τον οποίον αυτό συμβαίνει στο εδώ και το τώρα.
***
Όταν το φιάσκο είχε αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο, κι ενώ εγώ δεν γνώριζα τίποτα απ’ όλα τα αίσχη που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, με κάλεσε στο γραφείο του ένας υπεύθυνος για τη «διεθνή τρομοκρατία». Άρχισε να μου κάνει «φιλική κουβεντούλα» σε σχέση με το πότε ακριβώς σκοτώθηκε ο πατέρας μου σε συμπλοκή! Πραγματικά, πρέπει να μου έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα, ιδιαίτερα όταν μειδιώντας πρόσθεσε ότι «καλά, εμένα πιο πολύ η μητέρα σου με το διεθνές ένταλμα σύλληψης με ενδιαφέρει»... Μόνο που δεν με κατηγόρησε, εν τέλει, ανοιχτά για υπόθαλψη εγκληματία, αφού δεν δήλωσα εξ αρχής τα πατρώνυμα των γονιών μου…
Βέβαια, έκανα αρκετά. Όπως είπε και η εισαγγελέας, «κατέσχεσαν πολλά, ασυνήθιστα πολλά» πράγματα από το σπίτι μου... βούρτσες, ρούχα, οδοντόβουρτσες, μαξιλαροθήκες και... έντυπα. Έντυπα που με αδιάσειστα στοιχεία αποδεικνύουν ότι είμαι αναρχική, κάτι που δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να κρατήσω μυστικό, άρα -όπως εύγλωττα διατύπωσε αυτή η μορφωμένη κυρία- και τρομοκράτης, αφήνοντας ανοιχτό, μέχρι να γίνει το συμβούλιο, ακόμη και το ενδεχόμενο της στέρησης της ελευθερίας μου!
Αν θέλει να με φυλακίσει γι’ αυτό, ναι, είμαι ένοχη, και πάντα θα είμαι. Πάντα θα είμαι στην όχθη των καταπιεσμένων και όχι των εκμεταλλευτών, πάντα, μέχρι να μην υπάρχει πια εξουσία από άνθρωπο σε άνθρωπο και από τον άνθρωπο στα ζώα και τη φύση. Αιτούμαι όμως δημόσια και σοβαρά, να αλλάξει το κατηγορητήριό μου. Ας γραφούν οι αληθινές κατηγορίες, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Να μπει στη θέση των κατηγοριών –είναι αναρχική και διαβάζει έντυπα. Έχει σχέσεις με πολλούς ακόμη αγωνιζόμενους ανθρώπους και είναι περήφανη για αυτό.
...Οπλίσατε επί σκοπό και εκτελέστε μας στον τοίχο της Καισαριανής...
***
Θέλω να σταθώ για λίγο στους μηχανισμούς κατακρεούργησης της αξιοπρέπειας που εφαρμόζουν στην αντιτρομοκρατική. Τα κελιά που σε βάζουν είναι περίπου 2,50 επί 50, με μια κίτρινη λάμπα να καίει συνεχώς. Χάνεις την αίσθηση του χρόνου και του χώρου, πρέπει από αυτούς να ζητάς ακόμα και την ικανοποίηση των βασικών ζωτικών σου λειτουργιών. Γνωρίζω ότι οι συγκατηγορούμενοι σύντροφοι πέρασαν πολλοί πιο δύσκολα, καθώς βρισκόταν εκεί από την Πέμπτη, ενώ δεν τους είχε επιτραπεί καμία επικοινωνία με δικηγόρο. Δεν τους έδιναν τα τρόφιμα που έφεραν σύντροφοι, καθώς αρνούμασταν να δεχτούμε οποιαδήποτε τροφή απο αυτούς, και τέλος τους άφηναν να λύνουν νοητικά σταυρόλεξα, μη δίνοντας τους μολύβι. Φοβήθηκαν μάλλον μην αποδράσουν...
Κάπου κάποτε διάβασα ότι το κύρος ενός πολιτικού καθεστώτος φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ελλάς το μεγαλείο σου!
***
Η εποχή που ζούμε είναι ευμετάβλητη, παράξενη, αλλάζει συνεχώς.Η εξουσία σε εποχές θεσμικής και οικονομικής κρίσης πάντα παίζει με το καρότο και το μαστίγιο, το φόβο και την ασφάλεια. Θέλουν κανένας να μην αντιδρά σε τίποτα, να μην μιλά, να μην κοιτάζει κανείς γύρω του, κανείς να μην σκέφτεται διαφορετικά, να μην σκέφτεται γενικά. Λοβοτομείτε μας εκ γενετής, να τελειώνουμε!
Προσπαθούν να επιβάλουν παντού την τρομαχτική και απόλυτη ομοιομορφία τους, την απόλυτα, εξονυχιστικά μελετημένη απανθρωπιά τους.
Στον ελλαδικό χώρο αυτοί τη στιγμή υπάρχουν περίπου 40 κρατούμενοι για πολιτικούς λόγους. Οι περισσότεροι δεν έχουν καν δικαστεί, κι όμως βρίσκονται σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, άλλοι δεν δικάζονται με ανοιχτή και δημόσια δίκη, άλλοι κρατούνται δίχως να υπάρχει το παραμικρό εις βάρους τους, με βάση το φρόνημά τους, την αλληλέγγυα στάση ζωής που επιδεικνύουν και τις προσωπικές τους σχέσεις.
***
Θέλουν όλο και πιο συντηρητικά, όλο και πιο φασιστικά να επιβάλουν την απομόνωση, τη μοναξιά, τη λογική του «ο καθένας για την πάρτη του» και μονάχα να βλέπουμε όλοι τις μεσημεριανές εκπομπές τους, να καταναλώνουμε υποκατάστατα ζωής, ψέματα, θέαμα. Να μη μιλάμε με γνωστούς, μην πηγαίνουμε και μην καλούμε σε σπίτια, να μην ξέρουμε κανέναν, ή να του ζητάμε πιο πριν να μας γνωστοποιήσει το φάκελό του στην ασφάλεια, άσε καλύτερα, μπορεί να μπλέξουμε.
Θέλουν να μη νιώθουμε, να λειτουργούμε μόνο βάση των χαμηλότερων ενστίκτων της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης, βάση του σαδισμού της «κλειδαρότρυπας» να παίρνουμε μάτι τις ζωές άλλων, χάνοντας τη δική μας.
Θέλουν να μισούμε, να εξορίσουμε στο «πυρ το εξώτερον» κάθε τι διαφορετικό, ανθρώπους από άλλα μέρη, συναδέλφους από άλλους κλάδους, όποιον σκέφτεται ή ζει διαφορετικά.
Όλοι αυτοί είναι επικίνδυνοι, πρέπει να τους μισούμε, καθώς το μίσος τρέφει τον φόβο και αντίστροφα.
Σε αυτόν το φόβο βρίσκουν πάτημα για να επιβάλουν τη νεκρική τους ασφάλεια, ως επιθανάτιο ρόγχο μιας κοινωνίας που απαρνείται τους τελευταίους δεσμούς που την ορίζουν ως τέτοια.
***
Μονάχα τρεις λέξεις, πιστεύω, φτάνουν για να καθοριστεί το Ανθρώπινο στον Άνθρωπο.Αξιοπρέπεια-Ελευθερία-Αλληλεγγύη. Η μια δεν μπορεί να υπάρξει δίχως τις άλλες δυο, καμία δεν πέφτει από τον ουρανό. Θέλουν τιμή και τόλμη. Αυτές είναι όμως οι δύσκολες έννοιες που δίνουν στον άνθρωπο υπόσταση, που μετατρέπουν την επιβίωση σε ζωή.
Μπορούν να μας ελέγχουν, να μας κομματιάζουν και να μας απομονώνουν μονάχα όσο μένουμε με την πλάτη σκυμμένη κάτω από το μαστίγιο, να κυνηγάμε το εκάστοτε καρότο.
Ας αντισταθούμε! Μόλις σηκώσουμε το κεφάλι και αντικρύσουμε τον εαυτό μας και τους απέναντι ξανά στα μάτια, το σαθρό τους οικοδόμημα θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Γιατί, μπορεί αυτή τη στιγμή η καταστροφή να έπεσε στο σπίτι του γείτονα, αλλά αύριο θα είναι στο δικό σου.
Ας αντισταθούμε! Γιατί, παντού στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι. Παντού και πάντα, κάθε μοναδική στιγμούλα που κάποιος υψώνει το βλέμμα στον ουρανό και στο απέραντο του ορίζοντα που ξέχασε από παιδί, ξαναγεννιέται το Ανθρώπινο στον Άνθρωπο.
Φτάνει, αρκετά τους ανεχτήκαμε! Αγώνας για την γη ολάκερη και την ελευθερία, αγώνας για τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας.
Το κράτος και τα μίντια είναι οι μόνοι τρομοκράτες.
Η αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται, πέρα από όπλο μας, είναι και δεδομένη.
Παραφράζοντας το γνωστό ποίημα: Όταν ήρθαν να πάρουν το γείτονά μου, δεν μίλησα, ήταν ξένος. Όταν αργότερα ήρθαν να πάρουν τον επόμενο, ήταν τσιγγάνος, πάλι δε μίλησα. Μετά πήραν και τον φτωχό, τον αλήτη, τον αναρχικό, τον αριστερό....Τελικά ήρθαν να πάρουν κι εμένα... ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΜΕΙΝΕΙ ΠΙΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ...
Όσο κι αν προσπαθεί το θλιβερό θεαματικό κατεστημένο με όλα του τα μέσα να μας πείσει ότι τίποτα δε διακυβεύεται, η κατάσταση είναι εντελώς ρευστή σε όλους τους τομείς. Τίποτα δεν μπορεί να νιώθει στέρεο, ιδίως τώρα που ολόκληρο το σύστημα σείεται. Πέφτουν τα τείχη. Μαζί τους θα πάρουν και τις σημαίες. Και τα λάβαρα. Όσοι το αισθάνονταν έως σήμερα αμυδρά, πρέπει τώρα να το συνηδειτοποιήσουν - να το νιώσουν στο πετσί τους.
Κοιμήσου ήσυχα καλοζωισμένε και αποχαυνωμένε κόσμε της μεγάλης Γερμανίας. Και σεις από την υπόλοιπη Ευρώπη, οι υγιώς σκεπτόμενοι. Κοιμηθείτε ήσυχα σαν πεθαμένοι. Η κραυγή μου δεν θα σας ξυπνήσει. Δεν ξυπνούν ποτέ οι κάτοικοι ενός νεκροταφείου.
Όσοι αγανακτήσουν θα ξεσηκωθούν, είμαι σίγουρη. Θα είναι εκείνοι που δουλεύουν ολημερίς, εκείνοι που τους σακατεύετε σωματικά για να μην μπορούν να σκεφτούν, όλοι οι μετανάστες: Τούρκοι, Ισπανοί, Έλληνες, Άραβες κι όλοι οι άλλοι εξαθλιωμένοι και προδομένοι της Ευρώπης και μαζί με αυτούς και οι γυναίκες που δέχτηκαν την καταπίεση, τον εξευτελισμό και την εκμετάλλευση. Όλες αυτές θα μάθουν γιατί με κρατάτε εδώ μέσα και γιατί το κράτος σας θέλει να με δολοφονήσει σα μάγισσα του μεσαίωνα.
Για σας την εξουσία υπάρχουν ακόμη και σήμερα μάγισσες που πρέπει να καθηλώνονται μπροστά στους αργαλειούς, στις μηχανές, στις πρέσες, τις γραμμές παραγωγής, μέσα στο θόρυβο και τις διαταγές. Και γκάπα γκουπ πρέσα, σφυρί, τρυπάνι, κινητήρας, καζάνια, φωνές και θόρυβος. Θόρυβος, φτάνει πια με τη σιωπή, πρέσα, σφυρί, τρυπάνι, καζάνια, αέριο και θόρυβο. Το αέριο, βγαίνει αέριο, εμετός, αηδία. Η αλυσίδα της παραγωγής έχει το δικό της ρυθμό.
Δεν υπάρχει πια χρόνος, μόνο ρυθμός. Ρυθμός.
Ντάριο Φο & Φράνκα Ράμε: «Εγώ η Ουλρίκε Μάϊνχοφ καταγγέλω»
Αποδιοπομπαίος Τράγος (θεωρία ή μοντέλο): Θεωρία ή επεξηγηματικό μοντέλο, που στηρίζεται στην υπόθεση ότι η στέρηση αποτελεί αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για την επιθετικότητα.
Ομολογώ πως τα κατάφεραν. Με τρόμαξαν, με φόβισαν…. Τόσους μήνες αντιστεκόμουν με νύχια και με δόντια στο φόβο, πίστευα (κι ακόμα πιστεύω) πως ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός μου, ο χειρότερος σύμβουλος, ο πιο σίγουρος τρόπος να με/μας νικήσουν.
