Απόσταση

Από όταν ξύπνησε είχε στο μυαλό του όλα εκείνα που άκουγε στο Μπαμάκο. «Περίεργος κόσμος», έλεγε τότε, «μερικοί δεν καταλαβαίνουν την ομορφιά της ζωής». Φτώχια. Εκεί οι άνθρωποι θαρρείς δεν έβλεπαν το φως τη μέρας, το φως του ήλιου. Ένιωθε πολύ τυχερός και σίγουρος για τον εαυτό του ο Τζιμ. Μέχρι που άρχισε να μην το βλέπει ούτε εκείνος.

Δεν προλαβαίνει να κοιτάξει ψηλά. Δεν προλαβαίνει. Η έλλειψη χρόνου είναι πια η δυστυχία του. «Ζούμε για να δουλεύουμε και για τίποτα άλλο». Το είπε από μέσα του πολλές φορές, μέχρι που εξοργίστηκε. Με τον εαυτό του, με τους άλλους, με τα πάντα. Σηκώθηκε, άνοιξε το παράθυρο του γραφείου του και άφησε για πρώτη ίσως φορά τον άνεμο να τον φυσήξει στο πρόσωπο.

Εικοσιπέντε όροφοι. Τόσοι τον χώριζαν από το έδαφος. Το παράθυρο σπάνια το ακουμπούσε. Το έβρισκε μόνο δύο φορές την εβδομάδα ανοιχτό. Δευτέρα και Πέμπτη περνούσε το συνεργείο καθαρισμού από τον όροφό του. Ο Τζιμ μόνο το έκλεινε. Ήθελε μια φορά να έρθει πιο νωρίς. Να δει ποιος ήταν αυτός που του έκλεβε όλες αυτές τις σκέψεις, τα λόγια, τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις, από το πάτωμα..

Όλα αυτά που αιωρούνταν, στον αέρα του μικρού του γραφείου. Όλα αυτά που αφήνει να ξεπεταχτούν από τα μικρά, σχιστά του μάτια. Στο Μάλι είχε ζήσει σχεδόν μια πενταετία. Η Βαλέρια τον είχε οδηγήσει εκεί. Της άρεσε η περιπέτεια. Την αναζητούσε πάντοτε γύρω της. Και συνήθως την έβρισκε μαζί του. 'Οπως τότε, στην Αφρική. Ακόμα, λογικά, θα της αρέσει.

Ταξίδι στη Βαρκελώνη. Ολυμπιακοί Αγώνες. Τους είχε παρακολουθήσει όλους από κοντά, μέχρι τότε. Την πήρε από το χέρι και πήγανε. Τόσο απλά, τόσο γρήγορα. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Πέρασαν τέλεια. Έδειξε να την συναρπάζει το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός και εκείνος χάρηκε. Ύστερα εκείνη τον οδήγησε στη Λιόν, όπου είχε περάσει κάποια από τα φοιτητικά της χρόνια και την επομένη κατηφόρισαν προς Μασσαλία.

Το μεγαλύτερο λιμάνι που είχε δει ποτέ του. Ενθουσιάστηκε. Εκείνη έδειξε χαρούμενη που κατάφερε να τον παρασύρει στα "λημέρια" της. Είδαν όλα τα αξιοθέατα και γύρισαν τα πιο περίεργα σοκάκια. Οι μετανάστες είχαν κατακλύσει κάθε πιθανό σημείο της πόλης. Στο λιμάνι, στους δρόμους, σε καταστήματα, εμπορικά.. Ήταν παντού. Άλλοι ενοχλητικοί και άλλοι εξυπηρετικοί. Οι περισσότεροι από τα Βόρεια κράτη της Αφρικής.

Και ήταν κι εκείνος, στην άκρη του δρόμου. Ήτανε τόσο χαμογελαστός και όμως τα μάτια του μαρτυρούσανε θλίψη. Τους κοιτούσε εδώ και ώρα, από απόσταση. Τον γνώρισε πρώτα εκείνη και μετά ο Τζίμ. Τους είπε για την πατρίδα του, την οικογένειά του, τη δουλειά. Και μετά έφυγε. Δεν ήθελε να μάθει τίποτα για εκείνους. Το βράδυ, πήγανε σε ένα πανέμορφο εστιατόριο για φαγητό. Εκείνη πέταξε την ιδέα και εκείνος δέχτηκε. [..]

Ξύπνησε μες στα νεύρα. Αυτές οι μύγες δεν τον αφήνουν σε ησυχία! Είναι ήδη τέσσερις εβδομάδες εδώ και όμως.. ακόμα, δεν το συνήθισε. Κάθε μέρα έρχονται και τον ξεσηκώνουν. Το Μάλι είναι στη λίστα των πέντε φτωχότερων χωρών του κόσμου. Τόσες μύγες τι βρίσκουν και τρώνε; Η Βαλέρια έλειπε από νωρίς. Μπήκε από τις πρώτες μέρες σε κάποια οργάνωση και οι εργασίες ξεκινάνε πρωί-πρωί. Ο Τζιμ δεν κάνει τίποτα. Μόνο επικίνδυνες πρωινές βόλτες και συναρπαστικές απογευματινές εξερευνήσεις.

Ο κόσμος στο δρόμο είναι χαμογελαστός. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι είναι απογοητευμένοι και ταλαιπωρημένοι. Στα σπίτια βλέπεις τον φόβο και τη δυστυχία στα πρόσωπα των μεγαλυτέρων. Δάσκαλοι δεν υπάρχουν. Ο Τζιμ αποφάσισε να διδάξει. Ότι ήξερε, ότι μπορούσε.. Τους δίδαξε την ιστορία της ανθρωπότητας, τους μίλησε για τη διαφορετικότητα, τους έδειξε χάρτες.. Τους γνώρισε τον κόσμο.

Περάσαν μήνες, περάσαν χρόνια. Η Βαλέρια έδειχνε πια κουρασμένη και εκείνος το ίδιο. Ολόκληρες εβδομάδες και δεν είχαν ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα ουσιαστική, ούτε ένα χαμόγελο, δεν υπήρχε επαφή. Ο Τζιμ έδειξε το δρόμο της επιστροφής και εκείνη ξεκίνησε πρώτη. Αποχαιρέτησαν ότι είχαν ζήσει, ότι είχαν φτιάξει και έφυγαν το βράδυ.

Στο αεροδρόμιο της Μασσαλίας ήταν η τελευταία φορά που την είδε. Εκείνη συνέχισε για Παρίσι, εκείνος γύρισε σπίτι. Και τώρα.. Νιώθει όλη την αδικία μαζεμένη γύρω του. Θέλει να κοιτάξει έξω από το παράθυρο και ο άνεμος να τον πάρει μαζί του. Να τον κάνει να πετάξει. Πως έχει αλλάξει έτσι η ζωή του..

«Ανάμεσα σε δύο τόπους, η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος»
Tennessee Williams

Shortcat

more infos: Trolle//Siebenhaar

Φούστες

aKanonistoN

Ζωγράφοι

Έρευνες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα υποδείκνυαν ότι τα όνειρα είναι αυστηρώς ασπρόμαυρα, ενώ αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του '70, οι επιστήμονες εκτιμούσαν ότι στο 80% των ονείρων μας εκτός από το άσπρο, το μαύρο και τις αποχρώσεις του γκρι υπήρχε και ένα άλλο χρώμα.
Η υπόθεση είναι πιο απλή, υποστηρίζει νέα βρετανική έρευνα, που απαντά στο ερώτημα με μία μόνο λέξη: «τηλεόραση». Σύμφωνα με το πόρισμα των ψυχολόγων, ψυχιάτρων και κοινωνικών ανθρωπολόγων όσοι είναι άνω των 55 και έβλεπαν ασπρόμαυρη τηλεόραση ονειρεύονται στις αποχρώσεις άσπρου, μαύρου και γκρίζου, ενώ όλοι αυτοί κάτω των 25 σίγουρα βλέπουν πολύχρωμα όνειρα. (enet.gr)

Το ερώτημα βέβαια είναι τι όνειρα βλέπουν οι νέοι, κάτω των 25, όταν δεν κοιμούνται. Έχω την αίσθηση, δε βλέπουν απολύτως τίποτα. Περιμένουν υπομονετικά την ώρα που θα ξαπλώσουν στο κρεβάτι, για να πλημμυρίσουν με χρώμα τις ασπρόμαυρες μέρες, τις ασπρόμαυρες σκέψεις τους. Δυσκολεύονται να ονειρευτούν το μέλλον και μοιραία περιμένουν να κλείσουν τα μάτια για να το «ζωγραφίσουν».

Δεν τους επιτρέπει κανένας να χρωματίσουν τις μέρες τους. Δεν τους αφήνει κανείς να «μουτζουρωθούν». Η σημερινή κοινωνία έχει τους δικούς της κανόνες. Κανόνες ισχυρούς, κανόνες που φαντάζουν ανυπέρβλητοι. Κανείς δεν τολμά να γίνει ο ήρωας του παραμυθιού, κανένας δεν έχει το θάρρος να ξεχωρίσει. Οι διαφορετικές απόψεις και ιδεολογίες μπαίνουν σε καλούπια που βγάζουν ένα πανομοιότυπο «τίποτα». Ο μηδενισμός έχει κατακλύσει σκέψεις και συνειδήσεις.

Ο Μορφέας, όμως, είναι φίλος. Θα σε πάρει μαζί του και θα σε οδηγήσει στο δικό του παραμύθι. Μακριά από την ματαιότητα αυτού του κόσμου, μακριά από νόμους και κανόνες, από παραβάσεις και κανονισμούς. Δεν έχουν σημασία εκεί αυτά. Αξία δίνουν μόνο στο χρώμα, στα σχέδια και στις αποχρώσεις. Θα δεις λογιών λογιών ατασταλείες και ευφάνταστα σκηνικά. Ζωγράφους που σαν εσένα αναζητούν τις μπογιές τους. Θα σε δεχτούν χωρίς δεύτερη σκέψη, θα γίνεις μέλος αυτής της γιορτής.

Όλοι εδώ είναι ευδιάθετοι. Επικρατεί αισιοδοξία. Μοιράζονται μαζί σου σερπαντίνες και πολύχρωμα μπαλόνια. Μάγοι σου προσφέρουν θέαμα για να δεις και σουβενίρ για να πάρεις μαζί σου. Μαντήλια στο χρώμα του ουράνιου τόξου, καπέλα και γραβάτες όλων των ειδών. Φαντασμαγορικά θεάματα και ζωντανές παραστάσεις. Όχι, δεν είναι καρναβάλι. Δεν παρακολουθείς τους τσαρλατάνους του τσίρκου. Είναι το όνειρό σου. Αυτό που λείπει από την πραγματική σου ζωή. Η καλή διάθεση. Η πίστη ότι όλα είναι δυνατά, όλα καταστρέφονται και ξαναχτίζονται από την αρχή.

Δε βλέπουμε όνειρα. Ούτε οι 25άρηδες, ούτε οι 35άρηδες, ούτε κανείς. Κι αν βλέπουμε, προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε, γιατί ακριβώς φαντάζουν «όνειρα». Δεν υπάρχουν ήρωες. Κανείς δε θέλει να πάρει αυτό το ρόλο. Όλοι γνωρίζουμε την αδικία που επικρατεί, τα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία, αλλά κανείς δεν αντιδρά. Κανείς δεν κάνει κίνηση, κάτι να αλλάξει. Ας το πάρουμε απόφαση όμως. Εδώ είναι το όνειρο, εδώ είναι το παραμύθι. Και θα μας δεχτεί μόνο μία φορά.

photo: Babel [2006]

Παραστάσεις

Secrets

more infos: The Karminsky Experience

Τίποτα

Απαισιοδοξία για την πορεία της οικονομικής κρίσης εκφράζεται με την ετήσια έκθεση του ΔΝΤ (Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου).

Προειδοποιεί ότι η παγκόσμια οικονομία εισέρχεται στην μεγαλύτερη περίοδο κρίσης μετά το Κράχ του '29. Παρά την αρχική αισιοδοξία με την οποία άνοιξαν χθες τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια και η Wall Street, το καλό κλίμα δεν φάνηκε να διαρκεί. Τα περισσότερα κινήθηκαν πτωτικά ή έκλεισαν με απώλειες. Τις μεγαλύτερες μάλιστα της πενταετίας.

Η 11η Σεπτεμβρίου του καπιταλισμού έχει πολλά κοινά με αυτήν της «Τρομοκρατίας», το 2001. Η πτώση της Wall Street, η κρατική ανετοιμότητα, η παγκόσμια κρίση. Και κάτι μου λέει ότι έρχεται ο Πόλεμος. Όλα οδηγούν προς τα εκεί. Οι αυξήσεις, ο πληθωρισμός, οι απολύσεις, οι μη κρατικές παρεμβάσεις, οι «απώλειες»..

Οι σύγχρονοι μαυροφορεμένοι επιχειρηματίες, του Vadim Zakharov (φωτο), που δεσπόζουν απέναντι από τη Ρηγίλλης, μας θυμίζουν καθημερινά το φθόνο, τη μιζέρια και την αποτυχία της ασπρόμαυρης ζωής τους. Ο καπιταλισμός τρώει τα σωθικά του. Η Αμερική, όπως και όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες του παρελθόντος, οδεύει προς την οριστική της διάλυση. Καλή της νύχτα..


[i] Η εγκατάσταση του Ρώσου Βαντίμ Ζαχάροφ «Μαύρα πουλιά», έργο που ανήκει στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης, θα καλοσωρίζει τους επισκέπτες του Ωδείου Αθηνών, μέχρι τις 2 Νοεμβρίου (enet.gr)

Καφενείο*

Η σημερινή ΝΔ δεν έχει καμία σχέση με αυτήν του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τη μεταπολίτευση. Όχι ότι επρόκειτο για καμία άγια παράταξη, αλλά υπήρχαν στις γραμμές της σοβαροί και έντιμοι άνθρωποι, όπως για παράδειγμα ο Γεώργιος Ράλλης.

Στο χώρο του πολιτισμού και των ιδεών μηδέν:
Ο τελευταίος των Μοϊκανών, ο Σταύρος Ξαρχάκος, τα βρόντηξε τελευταία απηυδησμένος. Οι περισσότεροι είναι απίστευτοι τύποι.

Ο υπουργός που θέλει να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό, γιατί έχει πρόβλημα, απασχολεί ανασφάλιστους Ινδούς στο «αναψυκτήριό» του.

Ο υπουργός Περιβάλλοντος έχει αυθαίρετο κτίσμα.

Ο υπουργός Τύπου βάζει τη γυναίκα του να κάνει επιχειρήσεις Τύπου.

Ο άλλος δηλώνει ευθέως ότι φοροδιαφεύγει «επειδή είναι νόμιμο», τη στιγμή που η κυβέρνηση επιβάλλει άγρια φορολογικά μέτρα.

Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού πίεζε αστυνομικούς να ψευδομαρτυρήσουν και καταδικάζεται για απόπειρα υπόθαλψης χασισοκαλλιεργητή στα Δολιανά.

Ο γενικός γραμματέας Πολιτισμού πηδάει απ' το παράθυρο.

Και μέσα στο γενικό χαμό, ο πρωθυπουργός το μόνο που βλέπει από τις κυριακάτικες εφημερίδες είναι τα DVD που προσφέρουν.

Δεν θέλω, παρ όλα αυτά, να πέσουν. Γιατί λόγω της μακρόχρονης παραμονής του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, της καθεστωτικής συμπεριφοράς που επέδειξε και των κρουσμάτων διαφθοράς, οι γενιές που μεγάλωσαν επί ΠΑΣΟΚ έχασαν την μπάλα. Το ΠΑΣΟΚ τους έμοιαζε δεξιά και η ΝΔ κάτι σαν κέντρο ή και αριστερά, μιας και δεν ήταν καθόλου φειδωλή σε φιλολαϊκές διακηρύξεις.

Τώρα τα πράγματα έρχονται στη θέση τους. Και επιπλέον οι άνθρωποι δεν πρέπει να φύγουν νύχτα, όπως πολλοί δικαιολογημένα προφητεύουν.

Πρέπει να φθαρούν τόσο, ώστε φεύγοντας να φάνε «πολιτικό ξύλο» και κάποιοι να πάνε στη φυλακή. Ώστε επιτέλους στην Ελλάδα να ξέρουν οι επόμενοι ότι κι αυτοί θα φάνε ξύλο και θα πάνε φυλακή, αν επαναλάβουν τα ίδια.

Στέλιος Κούλογλου

Ολόκληρο το άρθρο, στη Lifo που κυκλοφορεί. Την καλλιτεχνική επιμέλεια, στο τεύχος αυτού του μήνα, έχει ο Δημητρής Παπαϊωάννου. Έκανε πάλι το θαύμα του.

* Η επεξήγηση του τίτλου, στα σχόλια.

Bulletproof

Τα παιδιά μας θα πεθαίνουν από τη δίψα, λένε.

Ο ΣΚΑΙ κάνει οικολογικές καμπάνιες, πολύ trendy.

Το ΠΑΣΟΚ δεν έκλεβε ποτέ, λένε και δεν τους πιστεύουμε.

Σε μόλις 54 μήνες, 45 σκάΝΔαλα. Πολύ αποτελεσματικοί.

Εκλογές κάθε δύο χρόνια, ίσως και πιο σύντομα αυτή τη φορά.

Σενάρια και μεταγραφολογίες (!!) Ανασχηματισμοί και διαγραφές.

Εκατό (100) αναρτήσεις. Οκτώ ολόκληροι μήνες. Περνάει ο καιρός..

Εκατό αναρτήσεις και ούτε μία για τον V. Ένας είναι ο V.

Αποφάσισα πως ήρθε η ώρα. Και έφτιαξα αυτό το μικρό βίντεο.

Οι κοινωνικές ανακατατάξεις που θα ακολουθήσουν, είναι τεράστιες.

Να δείτε την ταινία, αναφέρεται σε αυτές. Αναφέρεται και σε εμάς.

V for Vendetta (2005)

Creedy: Die! Die! Why won't you die?... Why won't you die? 

V: Beneath this mask there is more than flesh.

Beneath this mask there is an idea, Mr. Creedy.

And ideas are bulletproof.