Έρευνες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα υποδείκνυαν ότι τα όνειρα είναι αυστηρώς ασπρόμαυρα, ενώ αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του '70, οι επιστήμονες εκτιμούσαν ότι στο 80% των ονείρων μας εκτός από το άσπρο, το μαύρο και τις αποχρώσεις του γκρι υπήρχε και ένα άλλο χρώμα.
Η υπόθεση είναι πιο απλή, υποστηρίζει νέα βρετανική έρευνα, που απαντά στο ερώτημα με μία μόνο λέξη: «τηλεόραση». Σύμφωνα με το πόρισμα των ψυχολόγων, ψυχιάτρων και κοινωνικών ανθρωπολόγων όσοι είναι άνω των 55 και έβλεπαν ασπρόμαυρη τηλεόραση ονειρεύονται στις αποχρώσεις άσπρου, μαύρου και γκρίζου, ενώ όλοι αυτοί κάτω των 25 σίγουρα βλέπουν πολύχρωμα όνειρα. (enet.gr)
Το ερώτημα βέβαια είναι τι όνειρα βλέπουν οι νέοι, κάτω των 25, όταν δεν κοιμούνται. Έχω την αίσθηση, δε βλέπουν απολύτως τίποτα. Περιμένουν υπομονετικά την ώρα που θα ξαπλώσουν στο κρεβάτι, για να πλημμυρίσουν με χρώμα τις ασπρόμαυρες μέρες, τις ασπρόμαυρες σκέψεις τους. Δυσκολεύονται να ονειρευτούν το μέλλον και μοιραία περιμένουν να κλείσουν τα μάτια για να το «ζωγραφίσουν».
Δεν τους επιτρέπει κανένας να χρωματίσουν τις μέρες τους. Δεν τους αφήνει κανείς να «μουτζουρωθούν». Η σημερινή κοινωνία έχει τους δικούς της κανόνες. Κανόνες ισχυρούς, κανόνες που φαντάζουν ανυπέρβλητοι. Κανείς δεν τολμά να γίνει ο ήρωας του παραμυθιού, κανένας δεν έχει το θάρρος να ξεχωρίσει. Οι διαφορετικές απόψεις και ιδεολογίες μπαίνουν σε καλούπια που βγάζουν ένα πανομοιότυπο «τίποτα». Ο μηδενισμός έχει κατακλύσει σκέψεις και συνειδήσεις.
Ο Μορφέας, όμως, είναι φίλος. Θα σε πάρει μαζί του και θα σε οδηγήσει στο δικό του παραμύθι. Μακριά από την ματαιότητα αυτού του κόσμου, μακριά από νόμους και κανόνες, από παραβάσεις και κανονισμούς. Δεν έχουν σημασία εκεί αυτά. Αξία δίνουν μόνο στο χρώμα, στα σχέδια και στις αποχρώσεις. Θα δεις λογιών λογιών ατασταλείες και ευφάνταστα σκηνικά. Ζωγράφους που σαν εσένα αναζητούν τις μπογιές τους. Θα σε δεχτούν χωρίς δεύτερη σκέψη, θα γίνεις μέλος αυτής της γιορτής.
Όλοι εδώ είναι ευδιάθετοι. Επικρατεί αισιοδοξία. Μοιράζονται μαζί σου σερπαντίνες και πολύχρωμα μπαλόνια. Μάγοι σου προσφέρουν θέαμα για να δεις και σουβενίρ για να πάρεις μαζί σου. Μαντήλια στο χρώμα του ουράνιου τόξου, καπέλα και γραβάτες όλων των ειδών. Φαντασμαγορικά θεάματα και ζωντανές παραστάσεις. Όχι, δεν είναι καρναβάλι. Δεν παρακολουθείς τους τσαρλατάνους του τσίρκου. Είναι το όνειρό σου. Αυτό που λείπει από την πραγματική σου ζωή. Η καλή διάθεση. Η πίστη ότι όλα είναι δυνατά, όλα καταστρέφονται και ξαναχτίζονται από την αρχή.
Δε βλέπουμε όνειρα. Ούτε οι 25άρηδες, ούτε οι 35άρηδες, ούτε κανείς. Κι αν βλέπουμε, προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε, γιατί ακριβώς φαντάζουν «όνειρα». Δεν υπάρχουν ήρωες. Κανείς δε θέλει να πάρει αυτό το ρόλο. Όλοι γνωρίζουμε την αδικία που επικρατεί, τα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία, αλλά κανείς δεν αντιδρά. Κανείς δεν κάνει κίνηση, κάτι να αλλάξει. Ας το πάρουμε απόφαση όμως. Εδώ είναι το όνειρο, εδώ είναι το παραμύθι. Και θα μας δεχτεί μόνο μία φορά.
25 σχόλια:
«Ο άντρας δεν γνωρίζει τον ρόλο του πλέον. Δεν έχει πρότυπο. Δεν ξέρει πώς πρέπει να είναι οι άντρες.» Thomas Ostermeier, σκηνοθέτης
Πολυ καλή ανάρτηση, μου ήρθε κατακέφαλα όταν κι εγώ σήμερα ψάχνω το όνειρο μου κ βέβαια σαν
35αρης δεν έχω πλέον όνειρα.
Δεν ξέρω αν είναι εγχρωμα ή ασπρόμαυρα αλλά σίγουρα η πραγματική καθημερινότητα με λυγίζει και με κουράζει.
Δεν ξέρω να υπάρχει κάτι για να περιμένω, έστω κ σε μορφή ονείρου.
Πλέον υπάρχουν απλά ονειρεμένα πράγματα για τους άλλους.
Ενας στιχος του Βασιλη τα λεει ολα:
Κσοτωνουν τα ονειρα οταν γινονται συνηθεια...
Καλημερες
Σκοτωνουν ηθελα να πω... (το σκοτωσα)
βλεπουμε ονειρα αλλά δεν τα θυμόμαστε[τουλάχιστον οχι ολα]
-αυτο με τα ασπρόμαυρα και τα χρωματιστα το διαβασα κι εγω
-βλεπω κι απο τα δυο
-νομιζω πως το πιο ωραιο και ουσιαστικο που μπορουμε να κανουμε στη ζωή μας ειναι να εχουμε ονειρα και να ειμαστε αποφασισμενοι να τα πετυχουμε[δυστυχως αυτο ειναι κατι που δεν μας το μαθαινει κανεις ,το μαθαινουμε μονοι μας και ο καθενας με τα ΄΄οπλα του'']κι επειδη η ζωη δεν ειναι ευτυχως κατι στατικο,τα ''ονειρα''ειναι ενας φάρος που ολο τον πλησιαζουμε κι ολο μας διαφεύγει [αυτο ειναι το ταξίδι]
Έζησα πολλά από τα όνειρα μου,
και καλά και εφιάλτες (κι ας μην ήταν επιλογή μου)
Δεν έχω στάνταρ όνειρο, αλλά πορεία χαράζω
Οπότε, ότι προκύψει ίσως πάρει τον δρόμο που χαράζω
Πιστεύω το όνειρο είναι η ελπίδα μεταμορφωμένη
Αχ! Θα μας τρελάνουν …
Συμφωνώ μαζί σου wert και θέλω να συμπληρώσω κάτι στα τελευταία που λες. Όχι μόνο πρέπει να ζήσουμε το όνειρο και το παραμύθι γιατί έχουμε μια και μοναδική ευκαιρία, αλλά και γιατί γι' αυτό ήρθαμε στη ζωή. Ήρθαμε για να πραγματοποιήσουμε ένα όνειρο και μόνο. Δεν ήρθαμε για να βγάλουμε χρήματα ή για να δουλεύουμε από το πρωί ως το βράδυ.
εγω σταματησα να ονειρευομαι απο οταν εκλεισα τα 13.
η χωρα που ζουμε δεν προσφερεται για ονειρα,δυστυχως...
για να επιβιωσεις η κλεφτης πρεπει να γινεις η ηγουμενος σε μοναστηρι...
Συμπληρώνοντας τον φίλο Aσημώνη θα προσθέσω κι έναν ακόμα στίχο του Bασίλη (ή μάλλον καλύτερα του Άλκη Aλκαίου, που τραγούδησε ο Bασίλης):
"Aξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο,
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει..."
kaneis den pistevei oti kati tha allaksei kai oloi perimenoun tin analampi, th theia fotisi! asteia pragmata en etei 2008 na perimenoume voithia apo ton ourano.
Καλημέρα. Παρόλο που το κείμενό σου αφήνει μια γλυκόπικρη επίγευση, κρατώ το τέλος. Στο ότι εδώ είναι το όνειρο. Κι εμείς είμαστε αυτοί που θα πλάσουμε την πραγματικότητα να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο στο όνειρό μας.
Το πρώτο σου σχόλιο είναι που με μπερδεύει. Ο λόγος είναι ότι η χρήση των προτύπων εξυπηρετεί κάποιους (=κατεστημένο). Και δεν θέλω το όνειρό μου να μοιάσει με κάποιο πρότυπο "φορεμένο". Εκτός κι αν το έχω ερμηνεύσει λάθος.
Sleep comes like a drug
in God's country
για συνεισφέρω και εγώ με ένα all time αγαπημένο τραγουδάκι των U2, που ταυτίζεται απολύτως με κάποια απ' τα λεγόμενα σου.
Mανία μ' αυτόν τον Inarritu :-P
Ωραία η ανάρτησή σου. Πολλές φορές εύχομαι να μην υπήρχαν όνειρα για να μας αναστατώνουν. Ωστόσο, πρέπει να ομολογήσω ότι πιστεύω ότι τα όνειρα εξυπηρετούν σημαντικό σκοπό στη ζωή μας (μόνο που δεν ξέρουμε τι ακριβώς, ακόμα).
Βασικό εργαλείο της εξουσίας είναι ο έλεγχος των ονείρων μας...
Μιλάς σωστά... αλλά... με στεναχώρεσες... μιλάς σαν 45ρης...
και αυτό ωρέ είναι κακό...
Μην μασάς ...
Ολα μπορούν να αλλάξουν....
..όνειρα έχουμε και βλέπουμε όλοι.Μα πολλές φορές είμαστε τόσο ταλαιπωρημένοι από τα δεδομένα ακούνητα και αμίλητα ανθρωπάκια και συναισθήματα που ξεχνάμε πως τα μάτια δεν τα κλείνουμε μόνο για να κοιμηθούμε,μα για να πλάσουμε το δικό μας παραμύθι.Πολλοί δεν γουστάρουν τα παραμύθια,τα έχουν συνδέσει με δράκους και νεράιδες..ανυπόστατα πρόσωπα και μορφές.Μα στην πραγματικότητα,είναι το προσωπικό μας καταφύγιο...όνειρο είναι ένα ταξίδι,όνειρο είναι και ένας καφές ζεστός με αγαπημένο σου πρόσωπο...όνειρο είναι το ένα βήμα πιο πέρα.Τόσο απλά.Δεν χρειάζονται συννεφάκια..
καλησπέρα:)
post εφιάλτης...
Καληνύχτααα!
Δεν ξέρω τι χρώμα έχουν τ’ όνειρα μου, αλλά στον ξύπνιο μου θα ήθελα να αλλάξω τα πάντα γύρω μου. Γιατί εδώ που τα λέμε μαύρα τα βλέπω..
Γροθιά στο στομάχι το post σου, ρε wert. Και πόσο πολύ ταιριάζει με την ταινία που έβαλες!
Νομίζω πως δεν έγινα σε όλους κατανοητός και δικαίως. Οφείλω κάποια μορφή εξήγησης. Η γραφή μου είναι πολλές φορές δυσνόητη ακόμα και για μένα. Αυτό που σκέφτομαι όμως είναι πολύ συγκεκριμένο.
Το όνειρο.. είναι η διάθεση, η πίστη, η εμπιστοσύνη που έχεις στις δικές σου δυνάμεις και το όραμα ότι κάτι μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Όλοι είμαστε ήρωες και ηρωίδες ονείρων. Σε αυτό το όνειρο όμως, το οποίο βιώνουμε, κανείς δεν θέλει να πρωταγωνιστεί.
Εκεί είναι που "κολλάει" και το σχόλιο του Ostermeier (βλ. σχόλιο 1) για τα πρότυπα. Δεν γνωρίζουμε πως πρέπει να ενεργήσουμε απέναντι στην αδικία και το μόνο που κάνουμε είναι να βάζουμε το κεφάλι μας κάτω από την άμμο, παριστάνοντας ότι δε βλέπουμε το χάος που επικρατεί γύρω μας.
Για τα δικαιώματά τους όμως έχουν πολεμήσει οι ανθρωποι και όχι οι στρουθοκάμηλοι. Οπότε, αν θέλουμε να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας, καλό θα είναι να πάψουμε να μιμούμαστε τα συμπαθητικά πτηνά και να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα.
Η δική μου άποψη είναι ότι πρότυπα υπάρχουν, ίσως ακόμα και ήρωες. Δεν είμαι τόσο απαισιόδοξος, ως προς αυτό. Όραμα δεν υπάρχει. Δεν βλέπουμε κάτι που θα πιστέψουμε ολοκληρωτικά και θα μας οδηγήσει περαιτέρω..
εμένα η ανάρτηση σου μου θύμισε ένα αγαπημένο τραγουδάκι..dream on,dream on...dream until your dream come true...
κατά τ'άλλα συμφωνώ με την παραπάνω επεξήγηση που έδωσες...
Καλημέρα! Τι όνειρο είδατε σήμερα;
δεν εχω ιντερνετ και στα κλεφτα μπαινω λιγο απο την δουλεια για να διαβασψ κανα 2 -3 blogs μαζι και το δικο σου.
δε θα κανω εκτενες σχολιασμο.
αλλα θα πω συγχαρητιρια για την αναρτηση γραφεις "εκπληκτικα δυσνοητα"
η αληθεια ειναι πως διαβαζα τα σχολια και ελεγα .. "μα ο wert εδω λεει για τα "αλλα" τα όνειρα τα .. καλα!" και νομιζα πως εγω δε καταλαβα καλα..
ευτυχως το διευκρινησες.
Για πες μου τώρα για τον τίτλο του post .. γιατι ζωγραφοι.?
αναφορικα με τα όνειρα τα δικά μου έχουν πάντα χρώμα κια τα θυμαμαι.
αναφορικα με τα όνειρα τα δικά μου εχουν πάντα χρώμα και προσπαθω να τα θυμαμαι και να μη τα ξεχναω
**Το Βαβέλ υπέροχο.
Τα όνειρα είναι σαν ζωγραφιές.
Και κάποιοι που ακόμα ονειρευόμαστε, θέλουμε να είμαστε ζωγράφοι.
Δημοσίευση σχολίου