Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Απόσταση


Από όταν ξύπνησε είχε στο μυαλό του όλα εκείνα που άκουγε στο Μπαμάκο. «Περίεργος κόσμος», έλεγε τότε, «μερικοί δεν καταλαβαίνουν την ομορφιά της ζωής». Φτώχια. Εκεί οι άνθρωποι θαρρείς δεν έβλεπαν το φως τη μέρας, το φως του ήλιου. Ένιωθε πολύ τυχερός και σίγουρος για τον εαυτό του ο Τζιμ. Μέχρι που άρχισε να μην το βλέπει ούτε εκείνος.

Δεν προλαβαίνει να κοιτάξει ψηλά. Δεν προλαβαίνει. Η έλλειψη χρόνου είναι πια η δυστυχία του. «Ζούμε για να δουλεύουμε και για τίποτα άλλο». Το είπε από μέσα του πολλές φορές, μέχρι που εξοργίστηκε. Με τον εαυτό του, με τους άλλους, με τα πάντα. Σηκώθηκε, άνοιξε το παράθυρο του γραφείου του και άφησε για πρώτη ίσως φορά τον άνεμο να τον φυσήξει στο πρόσωπο.

Εικοσιπέντε όροφοι. Τόσοι τον χώριζαν από το έδαφος. Το παράθυρο σπάνια το ακουμπούσε. Το έβρισκε μόνο δύο φορές την εβδομάδα ανοιχτό. Δευτέρα και Πέμπτη περνούσε το συνεργείο καθαρισμού από τον όροφό του. Ο Τζιμ μόνο το έκλεινε. Ήθελε μια φορά να έρθει πιο νωρίς. Να δει ποιος ήταν αυτός που του έκλεβε όλες αυτές τις σκέψεις, τα λόγια, τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις, από το πάτωμα..

Όλα αυτά που αιωρούνταν, στον αέρα του μικρού του γραφείου. Όλα αυτά που αφήνει να ξεπεταχτούν από τα μικρά, σχιστά του μάτια. Στο Μάλι είχε ζήσει σχεδόν μια πενταετία. Η Βαλέρια τον είχε οδηγήσει εκεί. Της άρεσε η περιπέτεια. Την αναζητούσε πάντοτε γύρω της. Και συνήθως την έβρισκε μαζί του. 'Οπως τότε, στην Αφρική. Ακόμα, λογικά, θα της αρέσει.

Ταξίδι στη Βαρκελώνη. Ολυμπιακοί Αγώνες. Τους είχε παρακολουθήσει όλους από κοντά, μέχρι τότε. Την πήρε από το χέρι και πήγανε. Τόσο απλά, τόσο γρήγορα. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Πέρασαν τέλεια. Έδειξε να την συναρπάζει το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός και εκείνος χάρηκε. Ύστερα εκείνη τον οδήγησε στη Λιόν, όπου είχε περάσει κάποια από τα φοιτητικά της χρόνια και την επομένη κατηφόρισαν προς Μασσαλία.

Το μεγαλύτερο λιμάνι που είχε δει ποτέ του. Ενθουσιάστηκε. Εκείνη έδειξε χαρούμενη που κατάφερε να τον παρασύρει στα "λημέρια" της. Είδαν όλα τα αξιοθέατα και γύρισαν τα πιο περίεργα σοκάκια. Οι μετανάστες είχαν κατακλύσει κάθε πιθανό σημείο της πόλης. Στο λιμάνι, στους δρόμους, σε καταστήματα, εμπορικά.. Ήταν παντού. Άλλοι ενοχλητικοί και άλλοι εξυπηρετικοί. Οι περισσότεροι από τα Βόρεια κράτη της Αφρικής.

Και ήταν κι εκείνος, στην άκρη του δρόμου. Ήτανε τόσο χαμογελαστός και όμως τα μάτια του μαρτυρούσανε θλίψη. Τους κοιτούσε εδώ και ώρα, από απόσταση. Τον γνώρισε πρώτα εκείνη και μετά ο Τζίμ. Τους είπε για την πατρίδα του, την οικογένειά του, τη δουλειά. Και μετά έφυγε. Δεν ήθελε να μάθει τίποτα για εκείνους. Το βράδυ, πήγανε σε ένα πανέμορφο εστιατόριο για φαγητό. Εκείνη πέταξε την ιδέα και εκείνος δέχτηκε. [..]

Ξύπνησε μες στα νεύρα. Αυτές οι μύγες δεν τον αφήνουν σε ησυχία! Είναι ήδη τέσσερις εβδομάδες εδώ και όμως.. ακόμα, δεν το συνήθισε. Κάθε μέρα έρχονται και τον ξεσηκώνουν. Το Μάλι είναι στη λίστα των πέντε φτωχότερων χωρών του κόσμου. Τόσες μύγες τι βρίσκουν και τρώνε; Η Βαλέρια έλειπε από νωρίς. Μπήκε από τις πρώτες μέρες σε κάποια οργάνωση και οι εργασίες ξεκινάνε πρωί-πρωί. Ο Τζιμ δεν κάνει τίποτα. Μόνο επικίνδυνες πρωινές βόλτες και συναρπαστικές απογευματινές εξερευνήσεις.

Ο κόσμος στο δρόμο είναι χαμογελαστός. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι είναι απογοητευμένοι και ταλαιπωρημένοι. Στα σπίτια βλέπεις τον φόβο και τη δυστυχία στα πρόσωπα των μεγαλυτέρων. Δάσκαλοι δεν υπάρχουν. Ο Τζιμ αποφάσισε να διδάξει. Ότι ήξερε, ότι μπορούσε.. Τους δίδαξε την ιστορία της ανθρωπότητας, τους μίλησε για τη διαφορετικότητα, τους έδειξε χάρτες.. Τους γνώρισε τον κόσμο.

Περάσαν μήνες, περάσαν χρόνια. Η Βαλέρια έδειχνε πια κουρασμένη και εκείνος το ίδιο. Ολόκληρες εβδομάδες και δεν είχαν ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα ουσιαστική, ούτε ένα χαμόγελο, δεν υπήρχε επαφή. Ο Τζιμ έδειξε το δρόμο της επιστροφής και εκείνη ξεκίνησε πρώτη. Αποχαιρέτησαν ότι είχαν ζήσει, ότι είχαν φτιάξει και έφυγαν το βράδυ.

Στο αεροδρόμιο της Μασσαλίας ήταν η τελευταία φορά που την είδε. Εκείνη συνέχισε για Παρίσι, εκείνος γύρισε σπίτι. Και τώρα.. Νιώθει όλη την αδικία μαζεμένη γύρω του. Θέλει να κοιτάξει έξω από το παράθυρο και ο άνεμος να τον πάρει μαζί του. Να τον κάνει να πετάξει. Πως έχει αλλάξει έτσι η ζωή του..

«Ανάμεσα σε δύο τόπους, η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος»
Tennessee Williams

27 σχόλια:

Ατίθασος ενήλικας είπε...

"η πιο μεγάλη απόσταση είναι
ο χρόνος"
Λάθος!
Η γνώση είναι
Είδες με τα μαιλ τι έγινε ;
Δεν μάθαμε ποτέ τι είπε ο ένας στον άλλον
Χαχχαχαχ
Άσχετο, αλλά…

wert01gf είπε...

«Ανάμεσα σε δύο τόπους.. η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος», είναι πολύ συγκεκριμένο. Δεν κατάλαβα τι έγινε με τα mail. Μπερδεύτηκα.

gremiii είπε...

πωωω βρε wert01gf! Με διέλυσες με τον Williams. Κι όχι τίποτα άλλο...
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.

aKanonisti είπε...

Ομορφο... και θλιβερό....
Ολα αλλάζουνε... πάντα προς το χειρότερο...
Ακόμα και όταν δεν το αντιλαμβανόμαστε...

:-))))

Ατίθασος ενήλικας είπε...

Εξ κιουζ μι
Αλλά από το διάβασμα ως την σκέψη
κι από την σκέψη ως την γραφή ,
ο χρόνος κάνει πολύ δουλειά
και η αντίδραση μου είναι
φυσιολογική , πιστοποιημένη και
στην κορυφή των στατιστικών
αν ; αντί λαβου
Ε, σοσων ημάς…

thamnos είπε...

Πόσο νοσταλγώ την εποχή που ο χρόνος κυλούσε με ρυθμούς τραμ...
Η απόσταση μας ενώνει μερικές φορές όσο κι αν ακούγετε οξύμορο.

Swell είπε...

Πολύ καλό Wert!

Mara Lisha είπε...

Εμένα πάλι γιατί μου θύμισε το soundtrack από τους Evanesces στο Daredevil; Πάει τον έκαψα τον εγκέφαλο από το πολύ YouTube :)
ίσως η photo;

Ανώνυμος είπε...

Γράφεις πολύ ωραία.

wert01gf είπε...

Όλα αλλάζουν, σίγουρα. Κρατάω το σχόλιο του Θάμνου. Όντως, η απόσταση μας φέρνει πιο κοντά πολλές φορές. Δεν κατάλαβα τι είναι αυτό, mara lisha. Δεν το γνωρίζω. Σας ευχαριστώ για τα κολακευτικά σχόλια.

hana είπε...

Τίποτε δεν κρατάει για πάντα και αυτά τα λίγα που λέμε ότι κρατάνε δυστυχώς είναι μια καρικατούρα εκείνης της μοναδικής στιγμής που πλέον είναι μόνο στο μυαλό μας και που θα θέλαμε τόσο πολύ να την ξαναέχουμε αλλά δεν γίνεται.
Ανάμεσα σε όλα η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος και η πιο μικρή η επιθυμία....
Καλό σας απόγευμα.

busy bee είπε...

Ανάμεσα σε δύο τόπους η πιο μεγάλη απόσταση είναι η αντίληψη της απόστασης!
Busy Bee!
Buy!

TeddyBoy είπε...

Το κείμενο είναι τόσο καλό, που σε αγγίζει ακόμα και αν είσαι χοντρόπετσος σαν και μένα!

Ανώνυμος είπε...

Μου πήρε μια πενταετία να κατανοήσω [και μάλλον δεν το έχω πετύχει ακόμα] πως ο χρόνος είναι φανταστικό μέγεθος και όχι πραγματικό. Πως μπορεί κανείς να μετρήσει πραγματικές αποστάσεις με φανταστικά μεγέθη;Φοβάμαι πως δεν μπορεί.Ίσως μετράμε τις στιγμές στο χωροχρόνο μας,έχοντας σαν σημεία αναφοράς τις στιγμές των άλλων.Τις αναπνοές και τις προς εμάς κινήσεις τους.

beth είπε...

ηθελα να πω μπραβο
αλλα λεω "εσυ το γραψες?" και δε θελω να σε προσβαλλω αλλα να δειξω πως το κειμενο μοιαζει με απόσπασμα απο λογοτεχνημα. Απο τα σχολια φαίνεται οτι ειναι δικό σου. Μπράβο. Εμενα μου αρεσε παρα πολυ και σα κειμενο σα δομη, αλλα και αυτο που θελει να μας πει.
Ηθελα να πω αυτο που ειπε ο gremiii οταν διαβασα τον τενεσι...

δε μας χωριζει η αποσταση,, μας χωριζει η συγχρονη φαση, η τοσο γρηγορη και καλα τα πε ο θαμνος...

Unknown είπε...

καλως σε βρηκα σε προσκαλω στο blog μου..

wert01gf είπε...

Με έχεις "βρει" αρκετές φορές, manos. Υπέροχα σχόλια όλοι σας. Χαίρομαι που σας ενέπνευσε η ιστορία του Τζιμ! Και ο Williams..

beth είπε...

poios einai o jim
mila!

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ είπε...

Πολύ καλό φίλε μου και σαν ιστορία αλλά και η γραφή φανταστική ! ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΒΡΑΔΥ , ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕ !

seniorita είπε...

δε μπορώ παρά να σου πλέξω το εγκώμιο κι εγώ..
μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω τί ακριβώς ήθελε να πει ο γουίλιαμς αλλά τελικά νομίζω ότι το κατάλαβα..δεν την έχω βιώσει ακόμα τη συγκεκριμένη φράση πάντως αλλά ίσως παίζει ρόλο και η ηλικία..

amelie είπε...

πολλες φορες η αποσταση, μας κανει πιο ανθρωπινους και πιο δεμενους.. πολυ ωραιο ποσταρισμα
γεια χαρα

wert01gf είπε...

Τζιμ ονομάζεται ο δίδυμος αδερφός μου. Ήταν από μικρός ο χαϊδεμένος της μαμάς και του μπαμπά και εγώ τον ζήλευα. Όλα τα παιδάκια θέλανε τον Τζιμ για επιθετικό στην ομάδα τους και η νονά πάντα του έφερνε μεγαλύτερη λαμπάδα, από μένα, το Πάσχα. Είχε μάθει πρώτος την αλφαβήτα και μετρούσε τρεις φορές ως το εκατό χωρίς να κουράζεται. Στην κούνια έφτανε πάντα πιο ψηλά και παγωτά έτρωγε πιο πολλά. Ακόμα και τώρα κλείνω τα μάτια μου και ονειρεύομαι ότι είμαι ο Τζιμ. Ο Τζιμ είναι φανταστικός, είναι υπέροχος, αξιαγάπητος και μοναδικός. Ζει μόνο στη φαντασία μου και δε θέλει να φύγει από κει. Γιατί και ο Τζιμ με θαυμάζει, όπως εγώ εκείνον.

Ανώνυμος είπε...

Δεν πειράζει που την αποχαιρέτησε στο αεροδρόμιο της Μασσαλίας, δεν πειράζει καν που στο τέλος είχαν να μιλήσουν εβδομάδες. Αρκεί που την είχε μαζί του όταν έπρεπε. Αρκεί που ταξίδεψαν μαζί, όσο μπόρεσαν. Το τέλος έχει πάντα μικρότερη αξία από την διαδρομή. Ρώτα και αυτούς που δεν την έκαναν.

wert01gf είπε...

Σας το έχω πει και παλιότερα, πως μ'αρέσει ο τρόπος που σκέφτεστε. Και χαίρομαι που με διαβάζετε.

Spy είπε...

Όσο κοινοτυπία κι αν ακουστεί, θα σας πω μόνο πως είναι ένα ΥΠΕΡΟΧΟ κείμενο. Ωραίο και βαθύ, σαν ανολοκλήρωτο ποίημα.
Κι ακόμα πιο βαθύ το προτελευταίο σας σχόλιο...

beth είπε...

..
μα κανεις δεν ειδε τι είπε εδώ ο ΓΙΩΡΓΟΣ-Δημητρης-wert01gf. Den πειραζει wert μαλλον εχεις ήδη γινει jim και δε το χεις καταλαβει. ΜΆΡΕΣΕΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ.

wert01gf είπε...

Δηλαδή τα κατάφερα; Είμαι Εκείνος; Σας ευχαριστώ και τους δυο..

Το blog τελείωσε. Προσοχή! Μην κάνεις εδώ κλικ.