Αποσύνδεση

Blood

-
Alex Turner (Arctic Monkeys) and Miles Kane (The Rascals) are
The Last Shadow Puppets. I hope you enjoy your visit!

XMAS

Σκίτσο του Σπύρου Δερβενιώτη.
Δημοσιεύτηκε σήμερα στο περιοδικό 9 (ένθετο της «Ε»).
Το βρήκα και στο tvxs.gr, από όπου το «έκλεψα».

Ακυβερνησία

Η βελγική κυβέρνηση του Ιβ Λετέρμ υπέβαλε την παραίτησή της την περασμένη Παρασκευή, μετά τις κατηγορίες ότι άσκησε πιέσεις για να μην εκδοθεί αρνητική γι' αυτήν απόφαση του Εφετείου στην υπόθεση της τράπεζας Fortis.

Και όμως, υπάρχουν κυβερνήσεις στην Ευρώπη που υποβάλουν την παραίτησή τους για λόγους ευθιξίας, όχι διότι κατηγορήθηκαν για σκάνδαλα υπουργών τους, κρούσματα διαφθοράς και πλήρη ανικανότητα, αλλά για άσκηση πίεσης στη δικαιοσύνη, που ακόμη δεν έχει αποδειχθεί. (enet.gr)

Θυμήστε μου λίγο κάτι, γιατί νομίζω ότι με απατά η μνήμη μου. Εμείς έχουμε ακόμα κυβέρνηση; Και αν ναι, που ακριβώς βρίσκεται; Σε ποιό στάδιο; Ή μήπως έπρεπε να ρωτήσω σε ποιό νυχτερινό κέντρο πετάνε λουλούδια οι υπουργοί της; (Να χαρώ εγώ διασκέδαση!)

* La Revedere!

Εκεχειρία

Διαβάζω αριστερά και δεξιά σήμερα πως είπε, λέει, κάποιος κύριος Μιχαλολιάκος, στη Βουλή, ότι πρέπει να ποινικοποιηθεί η κουκούλα. Η κουκούλα βέβαια εμένα μου φέρνει κάτι άλλο κατά νου και νομίζω όχι άδικα. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το κουκούλωμα. Και ως ΝΔ, δεν τα πήγατε καθόλου καλά, από όσο καταλάβαμε όλοι. Κουκούλα στην κουκούλα και φάσκελο στο φάσκελο. Δίκαιη αντιμετώπιση.

Δε μας είπατε όμως γιατί δεν έχετε συλλάβει ούτε έναν κουκουλοφόρο ταραξία τόσες ημέρες, στο κέντρο της Αθήνας, παρά μόνο φοιτητές και μαθητές. Έξυπνα τα τερτίπια σας, αλλά εκείνοι οι ελάχιστοι, τηλεθεατές ψηφοφόροι σας, τα χάφτουν πλέον και ουδείς άλλος. Άντε, στο καλό όλοι σας γιατί θα μας μουρλάνετε τελείως, μου φαίνεται. Ηλίου φαεινότερον ότι εκεί αποσκοπεί το πολυσέλιδο κυβερνητικό σας πρόγραμμα.

Ο Κακλαμάνης ζήτησε λέει να σταματήσουν είκοσι μέρες οι εχθροπραξίες στο κέντρο της Αθήνας για να έχουμε όλοι χαρούμενα (σεμνά και ταπεινά) Χριστούγεννα. Εθνική εκεχειρία δηλαδή; Από όση ιστορία έχω διαβάσει, εγώ θυμάμαι ότι οι άνθρωποι ζητούσαν εκεχειρία για να θάψουν τους νεκρούς συγγενείς τους. Στις μέρες μας απλά πηγαίνουν για ψώνια. Είναι ολοφάνερο, έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο. (κλαπ κλαπ)

Σκουπίδια για στολίδια!
..and a happy new fear.

Τέχνη

Λίγα λεπτά πριν τη λήξη της ακριβοθώρητης παράστασης, του Δημήτρη Παπαϊωάννου, "Μήδεια" και μπροστά σε ενα κατάμεστο Παλλάς, μία αρκετά μεγάλη ομάδα νεαρών παιδιών (μαθητών, φοιτητών), διέκοψε σε συνεργασία με τον Παπαϊωάννου, την παράσταση και πέρασε ένα πολύ όμορφο και συγκινητικό μήνυμα, με κεντρικό σύνθημα "τα όνειρά μας δεν δολοφονούνται" και ένα μεγάλο πανό που έγραφε "εξεγερμένο το νέο έτος, όλοι στους δρόμους".

Η αντίδραση του κόσμου ήταν πολύ θετική, με ελάχιστες εξαιρέσεις που αντιμετωπίστηκαν όπως έπρεπε (κράξιμο). Η συμπεριφορά του Παπαϊωάννου ήταν αξιοθαύμαστη και εμένα προσωπικά κέρδισε το σεβασμό μου. Και αυτός και οι ηθοποιοί-χορευτές της παράστασης, καθώς και οι συντελεστές γενικότερα.

Ήταν μια πολύ γόνιμη και πρωτόγνωρη, για τα δεδομένα της χώρας μας, κίνηση και απέδειξε ότι οι καλλιτέχνες δεν μένουν απαθείς σε ότι συμβαίνει.

ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ!

Χαρμολύπη

Μας διοικούν άχρηστοι και συγχρόνως επικίνδυνοι πολιτικοί. Ως προς αυτό δεν αμφιβάλει πλέον κανείς. Σας παρουσιάζω λοιπόν.. την ελληνική Ακροδεξιά. Το κράτος δικαίου. Την σεμνότητα και την ταπεινότητα. Μια Ακροδεξία, η οποία παρέα με τα καθεστωτικά ΜΜΕ, καλλιεργεί, μέρα με τη μέρα, στους πολίτες, το φόβο. Με αργά και σταθερά βήματα προσπαθεί να τρομοκρατήσει όλους τους Έλληνες που αυτοκατατάσσονται στους «νοικοκυραίους» της ελληνικής κοινωνίας.

Και το κάνει συστηματικά. Για να πετύχει το στόχο της, σπιλώνει τον αγώνα και τη διαμαρτυρία χιλιάδων παιδιών, δεκάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων που διαμαρτύρονται για το πιο πρόσφατο έγκλημα των δυνάμεων καταστολής. Οι Αγωνιζόμενοι και οι Επαναστάτες αποτελούσαν πάντοτε τα μαύρα πρόβατα των κοπαδιών τους. Γιατί δεν ακολουθούσαν, γιατί δε φοβόταν.

Η ιστορία αυτού του τόπου γράφτηκε με αίμα και αγώνα. Το αίμα των ανθρώπων που κάποτε τους αποκαλούσαν ληστές. Τον αγώνα κάποιων που καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν αργότερα ως συμμορίτες.

Είναι το ίδιο πάντα κράτος. Εκείνο που σιωπά στις κρατικές δολοφονίες, αποπέμπει αντιεξουσιαστές και καταδικάζει αντιστασιακούς. Ένα κράτος το οποίο στέκεται πάντοτε στο πλευρό του εκάστοτε «εχθρού του έθνους». Μα, για ποιό έθνος νοιάστηκε ποτέ κανείς τους; Όλοι εκείνοι που πιστεύουν ακόμα σε δικτατορίες, μιλάνε για πατριωτισμό και εθνικισμό. Ξεχνούν βεβαίως το γεγονός ότι σε δύσκολες περιόδους για τη χώρα (κατοχή, εμφύλιος, πραξικόπημα στην Κύπρο) οι πρώτοι που την εγκατέλειψαν ήταν αυτοί που οι ίδιοι υποστηρίζουν.

Όλοι και όλα κάνουν τον κύκλο τους. Ένας ανιστόρητος λαός που ξεχνά κάθε μέρα, όλο και περισσότερο το παρελθόν του. Δείχνει πίστη σε ακροδεξιούς "καθοδηγητές", οι οποίοι μέσα από παραποιημένα στοιχεία και διαστρεβλωμένες αφηγήσεις προσπαθούν να κερδίσουν τη συμπάθεια. Λαϊκιστές πολιτικοί που ζητούν αργότερα την ψήφο του. Ο λαός που ξεχνά την ατιμωρησία στις δολοφονίες Καλτεζά και Τεμπονέρα. Ο λαός που αφήνει στην άκρη τα τόσα άλλα θύματα της αστυνομοκρατίας και συγχωρεί. Ο λαός που δε μαθαίνει από τα λάθη του.

Το μεγάλο πλιάτσικο είναι εδώ. Ο Βουλγαράκης, ο Ρουσόπουλος, ο Τσιτουρίδης, ο Μαγγίνας, οι Κουμπάροι, ο Εφραίμ. Οι τραπεζίτες, οι δημοσιογράφοι, οι μεγαλοκαρχαρίες, οι εργολαβίες, οι υποκλοπές, η διακίνηση μαύρου χρήματος. Έχει στηθεί εδώ και χρόνια Το μεγάλο κόλπο, στις πλάτες του λαού και αυτός κοιμάται. Ύστερα, ξυπνάει το πρωί για να δουλέψει, πηγαίνει το απόγευμα, να τους τα ακουμπήσει και το βράδυ γυρίζει, να ξανακοιμηθεί.

Στα κανάλια μιλάνε μόνο για βαλλιστικές και κουκουλοφόρους. Για ποιούς κουκουλοφόρους μιλάτε; Εκείνους που κατεβάζετε από τις κλούβες σας ή τους άλλους που βγαίνουν από τα Υπουργεία και τα Δημοσιογραφικά βαν; Για εκείνους που κατέστρεψαν όλη την Αθήνα και εσείς ήσασταν απώντες ή εκείνους που συλλαμβάνονται μπροστά στις κάμερες και την επόμενη στιγμή δρουν στον παράλληλο δρόμο, ανενόχλητοι; Μήπως αναφέρεστε στους χρυσαυγίτες φίλους σας ή σε γόνους μεγαλοεπιχειρηματιων και πολιτικών, που παραμένουν γνωστοί-άγνωστοι;

Εγώ αυτούς τους κουκουλοφόρους γνωρίζω. Ούτε τους «νεαρούς», ούτε τους «αναρχικούς» που μας τσαμπουνάτε όλη μέρα, μέσα από τα ανάκτορά σας, κύριοι Πρετεντέρηδες, Ευαγγελάτοι και Αυτιάδες. Και εσείς τους ίδιους με εμένα φυσικά ξέρετε, δεν υποτιμώ τη νοημοσύνη σας.. Απλά αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα μπορείτε να κρατήσετε στην αφάνεια το δημοσιογραφικό σας απόρρητο. Πόσες ζαρτινίερες θα σηκωθούν στον αέρα και θα προσγειωθούν στα κεφάλια μας, πόσες σφαίρες θα εξωστρακιστούν στα μπαλκόνια, για να καταλήξουν στα στήθη μικρών παιδιών και πόσοι καταστηματάρχες θα χάσουν τις περιουσίες τους από ομάδες που παριστάνουν τους αντιεξουσιαστές.

Δόξα τα λεφτά, έχουμε Θεό!

Εκείνος

πρωινο φως

πισω απ τα κτιρια

στο βαθος του οριζοντα

αποπλυνε τους πονους μου

αυτα τα χερια που γκρεμισαν

αυτο το σωμα που δεν αγαπησε

ολα αυτα που εκανα λαθος

πανω στα λευκα μαρμαρινα σκαλια

αυτου του δρομου

να κυλησουν

μετουσιωμενα δακρυα

εσυ που ελεγες

μανα

υπαρχεις

μεσα στα πευκα

εσυ που απο τις ακρες των δαχτυλων σου

κατρακυλουν τα νερα της βροχης

αληθεια εκεινου του παιδιου

που επεστρεψε

ενα πρωι

κι εστειλε φως

στις σταχτες των δρομων

k.bhta

Φωταγώγηση

Πολιτισμός

Ο σκοπός «αγιάζει» τα μέσα, αυτό είναι σίγουρο. «Ανθυγιεινά» νταλαβέρια και «συνεργασίες» στο σκηνικό εδώ και χρόνια. Αλλεπάλληλες τετραετίες, οι καθιερωμένες σκυταλοδρομίες. Ανταλλαγές υπουργείων, βουλευτικών θέσεων, άλυτων «προβλημάτων» και τεραστίων τραπεζικών λογαριασμών. Και δηλαδή, τι νομίζεις ότι άλλαξε;

Κάπου εκεί εμφανίστηκε ένα νέο είδος αρπακτικού, όλοι τους ονόμαζαν Δημοσιογράφους. Όλοι τους ήθελαν στη δική τους ομάδα, κανείς δεν τους είχε όλους. «Εμείς γιατί όχι;», βροντοφώναξαν όλοι μαζί. Και απάντηση δεν έλαβαν. Μόνον κυβερνητικές διαπιστεύσεις για μελλοντικά ξεζουμίσματα. Εκείνοι τότε θύμωσαν πολύ.

Και έγινε σεισμός, ήρθε πλημμύρα. Αποφάσισαν να δείξουν στα μυρμήγκια, το κακό που τους έκαναν όλα εκείνα τα ζωντανά που αυτό-αποκαλούνταν Κυβερνητικοί. Και τότε τα μυρμήγκια αντέδρασαν (;). Κλείστηκαν όλα στις φωλιές τους και παρακολουθούσαν απο εκεί το έργο των Δημοσιογράφων. Αυτό το σκηνικό, τα αρπακτικά το ονόμασαν κυβερνητικό σκάνδαλο. Και τα μυρμήγκια το δέχτηκαν. «Η Κυβέρνηση φταίει!».

Και η παρούσα Κυβέρνηση έφυγε. Την άλλη μέρα, τα μυρμήγκια ξεκίνησαν πάλι να σκάβουν και να κουβαλάνε υπομονετικά το φαΐ τους, στις μικρές τους τρύπες, κάτω από το έδαφος. Οι Δημοσιογράφοι έγιναν η Νέα Κυβέρνηση και δεν ακούστηκαν έκτοτε νέα Σκάνδαλα. Ή τουλάχιστον δεν βρέθηκε κάποιος να τα αποκαλύψει. Και τα άλυτα «προβλήματα» και οι ανταλλαγές και τα νταλαβέρια συνέχισαν το σκοπό τους.

UPDATE1: Σαν σήμερα, ένας άλλος "άγιος" των Εξαρχείων άφησε την τελευταία του πνοή κάπου εκεί γύρω, ασυμβίβαστος (6 Δεκεμβρίου 1990). Προσέξτε τα παιδιά σας. Κάποιοι εκεί έξω σκοτώνουν.
UPDATE2: Ανάμνηση ενός μύθου.

Χρησικτησία

σΝ:link1| link2

Αποθήκες

Στεκόταν όρθιος και κοίταζε. Μόνος, ανέκφραστος και σκεπτικός. Οι άνθρωποι του λιμανιού τον γνώριζαν καλά. Έτσι νόμιζαν τουλάχιστον. Εκείνος τους ήξερε, καλύτερα από ότι τους είχε δώσει να καταλάβουν. Και η ζωή κυλούσε..

Ο Χάρι είχε δυο κόρες. Παντρεμένες με ναυτικούς, βολεμένες. Δεν την ήθελε τη θάλασσα. Τη φοβόταν, την απέφευγε. Κι εκείνη.. τον άφηνε ήσυχο, στην παραξενιά του, βυθισμένο στις σκέψεις του. Δεν τον ενοχλούσε. Η μόνη επαφή που είχαν ήταν τα απογεύματα, στο καφενείο των ναυτικών, στο λιμάνι.

Έμπαινε πάντα σκυθρωπός, με το καπέλο χαμηλωμένο και την εφημερίδα παραμάσχαλα. Κοίταζε γύρω, τους αδιάφορους ανθρώπους. Στεκόταν έπειτα στο παράθυρο και την κοίταζε. Χρόνια τώρα οι ίδιες κινήσεις, η ίδια ρουτίνα. Την εφημερίδα δεν τη διάβαζε. Την άνοιγε μόνο και την παρατούσε κάπου εκεί δίπλα. Ήταν η συντροφιά του. Τον βοηθούσε να ξεπερνά τη μοναξιά του και συγχρόνως να αποφεύγει την κατήφεια των άλλων.

Ο Χάρι παράτησε τη μουσική γιατί σιχάθηκε τους μουσικούς και τους προαγωγούς. Μα περισσότερο τους άξεστους τραγουδιστές. Διψούσαν για δόξα, χαμογελούσαν μόνο όταν έβλεπαν το χρώμα του χρήματος. Του στοίχησε πολύ η διάλυση του γκρουπ. Τα βρόντηξε όλα ένα βράδυ και έφυγε. Τους μάζεψε στην αποθήκη, όπου είχε αφήσει ένα σημείωμα και τίποτα άλλο. Ήταν σαν τώρα, ήταν σαν πάντα.. Συνοπτικός. Όπως τα λόγια, όπως οι μουσικές του.

Δυο λέξεις τον χώριζαν από την ελευθερία του. «Γειά χαρά», έγραψε και έφυγε. Κανείς τους δεν τον έψαξε. Εκείνος τράβηξε προς το άγνωστο. Περπάτησε πολύ και πάντοτε κοιτώντας προς τα πάνω, το Βορρά. Μέχρι που χάθηκε η σκιά του στον ορίζοντα. Και ο ήλιος είδε ότι ήρθε η ώρα να δύσει. Και έγινε έτσι.

Στα μάτια του, όμως, όλα ξημέρωναν. Αυτή η αυγή ήταν δική του. Η μέρα που θα έκανε την δική του αρχή. Στα σαράντα. Έκοψε το κάπνισμα, σταμάτησε να ακούει μπλουζ. Παντρεύτηκε, έκανε τρία παιδιά. Έχασε τη γυναίκα του, στη γέννηση της δεύτερης τους κόρης. Την αγαπούσε πολύ, μα δεν την έκλαψε. Ο γιός του κάηκε ζωντανός. Μια ωραία ημέρα της Άνοιξης πήραν φωτιά οι σόλες, στο κατάστημα υποδημάτων που δούλευε, από το πρωί ως το βράδυ, σαν είλωτας. Αποθηκάριος. Δεν πρόλαβε να δει το φως.

Ο Χάρι έλεγε από μικρός: «..τελικά, μόνο η θάλασσα θα μείνει δίπλα μου». Το είπε τόσες πολλές φορές, θαρρείς το ευχόταν στον εαυτό του. Γεννήθηκε στο κατάστρωμα. Η μάνα του έκανε συνέχεια ταξίδια με πλοία. Βάλθηκε να γυρίσει τον κόσμο, όταν έχασε τους δικούς της. Ο πατέρας του μάλλον ήταν εργάτης, σε κάποιο λιμάνι. Ούτε εκείνη ήξερε να του πει. Την έφαγε η θάλασσα, πνίγηκε στη μέση του ωκεανού.

Σήμερα δεν έχει κύμα. Εκείνη τον περιμένει, χρόνια τώρα. Σίγουρη μα και υπομονετική. Ο Χάρι αποφάσισε επιτέλους να της πει το τραγούδι που είχε γράψει, πριν χρόνια, για κείνη. Κι αφού αφέθηκε στην αγκαλιά της, άρχισε να της το τραγουδά. Τα κοράλια ήξεραν το σκοπό και συνόδευσαν, με τη σειρά τους. Περίμεναν τόσο καιρό αυτή τη μέρα. Μαζί και τα φύκια, οι αστερίες, οι αχινοί. Τα ψάρια χόρεψαν στον δικό του ρυθμό και τα κοχύλια ανέβηκαν στην επιφάνεια, να δουν το θέαμα. Όλος ο βυθός ήταν δικός του. Όλη η πλάση του ανήκει! Αυτή ήταν η αμοιβή του Χάρι. Ζαλίστηκε έπειτα και αποκοιμήθηκε δίπλα στις άγκυρες.

Οι ναυτικοί στέκονταν όρθιοι και κοίταζαν. Εκείνος πάντα μόνος, ανέκφραστος και ..σκεπτικός. Δεν τον γνώριζαν καλά. Δεν τον έμαθαν ποτέ τους. Δεν τους έδωσε την άδεια να τον γνωρίσουν. Εκείνος τους ήξερε καλύτερα από ότι τους είχε δώσει να καταλάβουν. Και η ζωή κυλούσε..

Αβασάνιστα

Ε, εσύ! Κοίτα κάπως καλύτερα..
Δεν είναι πάντα έτσι όπως τα πρωτοβλέπεις.
Προσπάθησε να νιώσεις τους ήχους.
Δοκίμασε να ακούσεις τις οσμές.
Κάντα όλα δικά σου.

Αποχή*

* Ψιλά γράμματα: Ανυποχώρητοι εμφανίζονται οι κρατούμενοι των φυλακών που έχουν συμπληρώσει ήδη 15 μέρες αποχής από το συσσίτιο τους. Χαμογελάστε! Κάποιοι πεθαίνουν.

UPDATE: Διαβάστε και υπογράψτε εδώ. Μια πρωτοβουλία του blog ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.

Αφασία

Άλλοι

[..] Το ακόμα πιο ανησυχητικό είναι πως μπορεί να μαζεύονται χιλιάδες οπαδοί του Ολυμπιακού, του ΠΑΟ, της ΑΕΚ, του Αρη, του ΠΑΟΚ, για να αποθεώνουν παίκτες στο αεροδρόμιο, να αποδοκιμάζουν τον πρωθυπουργό στη ΔΕΘ, να ζητούν αλλαγή ιδιοκτησίας, να απαιτούν ρυθμίσεις στα χρωστούμενα, αλλά οι ίδιοι άνθρωποι αδιαφορούν για τον ίδιο τον εαυτό τους. Πόσους είδατε να βγαίνουν στον δρόμο για τις αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, για τις θηλιές που βάζουν οι τράπεζες με τα επιτόκια και ωθούν τον κόσμο να χάσει τα σπίτια του στον πλειστηριασμό, για τα μέτρα Αλογοσκούφη, που, ανεξάρτητα από την οικονομική κρίση, είναι δεδομένο ότι θα στραγγάλιζαν την αγορά και τη ρευστότητά της;

Ή μήπως είδατε κόσμο, εκτός από συνταξιούχους, να διαμαρτύρεται για τη μηδενική πίστωση που θα δίνουν οι φαρμακοποιοί στους ασφαλισμένους επειδή το ΙΚΑ δεν πληρώνει τη συμμετοχή του; Ενα κράτος στα πρόθυρα διάλυσης, αλλά ο πολίτης του παρακολουθεί τα τεκταινόμενα όπως τον έμαθαν τόσα χρόνια τα... reality shows: σαν τηλεθεατής. Σαν να αφορούν άλλον και όχι αυτόν! [..]

(Χρήστος Σωτηρακόπουλος - Sport-fm.gr)

Ανάληψη

Άμεση λύση στην οικονομία με τρεις κινήσεις!

..μου θύμισε λίγο και μια παλαιότερη πρόταση του Πιτσιρίκου,
οφείλω να ομολογήσω. Είχα αναφερθεί εδώ.

ΥΓ. Αφήστε τα σχόλιά σας στο blog του δημιουργού του βίντεο,
κυρίου Φώτη Μπόμπολα (φρικτή συνωνυμία).

Αδιέξοδο

Avatar

Παίζει σαξόφωνο, πιάνο, ακορντεόν. Η ίδια λέει ότι έχει επηρεαστεί από πολλούς καλλιτέχνες, που έχουν πορευτεί σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια.. Από Ennio Morricone, μέχρι Jack Johnson και από Beatles, μέχρι Μάνο Χατζιδάκι. Τις μουσικές της, η Monika, τις γεμίζει με πνευστά και έγχορδα. Την γνώρισα μέσα από τις συχνότητες του Best. Το Over the hill είναι το τραγούδι που στήριξαν όλοι οι παραγωγοί τις ελπίδες τους, για φέτος το χειμώνα. Η Monika δεν έμεινε εκεί. Έφτιαξε άλλες δώδεκα υπέροχες μελωδίες και τις κυκλοφόρησε. Και ναι.. όλα τα κομμάτια της είναι ταξιδιάρικα, είναι μοναδικά! Τα περισσότερα από αυτά έχουν σαξόφωνα, τρομπέτες και ..ένα σωρό ακόμα πνευστά. Κάπου εκεί κόλλησε και ο Martin Wenk, των Calexico. Το πρώτο της άλμπουμ, με τίτλο Avatar, κυκλοφορεί από την Archangel Music, εδώ και περίπου έξι μήνες. Πατώντας πάνω στην εικόνα, μπορείτε να πάρετε μια μικρή γεύση, από την σημαντικότερη δισκογραφική δουλειά του έτους.
Την συνιστώ σε όλους σας, ανεπιφύλακτα.

more infos: monikarides

Απόσταση

Από όταν ξύπνησε είχε στο μυαλό του όλα εκείνα που άκουγε στο Μπαμάκο. «Περίεργος κόσμος», έλεγε τότε, «μερικοί δεν καταλαβαίνουν την ομορφιά της ζωής». Φτώχια. Εκεί οι άνθρωποι θαρρείς δεν έβλεπαν το φως τη μέρας, το φως του ήλιου. Ένιωθε πολύ τυχερός και σίγουρος για τον εαυτό του ο Τζιμ. Μέχρι που άρχισε να μην το βλέπει ούτε εκείνος.

Δεν προλαβαίνει να κοιτάξει ψηλά. Δεν προλαβαίνει. Η έλλειψη χρόνου είναι πια η δυστυχία του. «Ζούμε για να δουλεύουμε και για τίποτα άλλο». Το είπε από μέσα του πολλές φορές, μέχρι που εξοργίστηκε. Με τον εαυτό του, με τους άλλους, με τα πάντα. Σηκώθηκε, άνοιξε το παράθυρο του γραφείου του και άφησε για πρώτη ίσως φορά τον άνεμο να τον φυσήξει στο πρόσωπο.

Εικοσιπέντε όροφοι. Τόσοι τον χώριζαν από το έδαφος. Το παράθυρο σπάνια το ακουμπούσε. Το έβρισκε μόνο δύο φορές την εβδομάδα ανοιχτό. Δευτέρα και Πέμπτη περνούσε το συνεργείο καθαρισμού από τον όροφό του. Ο Τζιμ μόνο το έκλεινε. Ήθελε μια φορά να έρθει πιο νωρίς. Να δει ποιος ήταν αυτός που του έκλεβε όλες αυτές τις σκέψεις, τα λόγια, τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις, από το πάτωμα..

Όλα αυτά που αιωρούνταν, στον αέρα του μικρού του γραφείου. Όλα αυτά που αφήνει να ξεπεταχτούν από τα μικρά, σχιστά του μάτια. Στο Μάλι είχε ζήσει σχεδόν μια πενταετία. Η Βαλέρια τον είχε οδηγήσει εκεί. Της άρεσε η περιπέτεια. Την αναζητούσε πάντοτε γύρω της. Και συνήθως την έβρισκε μαζί του. 'Οπως τότε, στην Αφρική. Ακόμα, λογικά, θα της αρέσει.

Ταξίδι στη Βαρκελώνη. Ολυμπιακοί Αγώνες. Τους είχε παρακολουθήσει όλους από κοντά, μέχρι τότε. Την πήρε από το χέρι και πήγανε. Τόσο απλά, τόσο γρήγορα. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Πέρασαν τέλεια. Έδειξε να την συναρπάζει το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός και εκείνος χάρηκε. Ύστερα εκείνη τον οδήγησε στη Λιόν, όπου είχε περάσει κάποια από τα φοιτητικά της χρόνια και την επομένη κατηφόρισαν προς Μασσαλία.

Το μεγαλύτερο λιμάνι που είχε δει ποτέ του. Ενθουσιάστηκε. Εκείνη έδειξε χαρούμενη που κατάφερε να τον παρασύρει στα "λημέρια" της. Είδαν όλα τα αξιοθέατα και γύρισαν τα πιο περίεργα σοκάκια. Οι μετανάστες είχαν κατακλύσει κάθε πιθανό σημείο της πόλης. Στο λιμάνι, στους δρόμους, σε καταστήματα, εμπορικά.. Ήταν παντού. Άλλοι ενοχλητικοί και άλλοι εξυπηρετικοί. Οι περισσότεροι από τα Βόρεια κράτη της Αφρικής.

Και ήταν κι εκείνος, στην άκρη του δρόμου. Ήτανε τόσο χαμογελαστός και όμως τα μάτια του μαρτυρούσανε θλίψη. Τους κοιτούσε εδώ και ώρα, από απόσταση. Τον γνώρισε πρώτα εκείνη και μετά ο Τζίμ. Τους είπε για την πατρίδα του, την οικογένειά του, τη δουλειά. Και μετά έφυγε. Δεν ήθελε να μάθει τίποτα για εκείνους. Το βράδυ, πήγανε σε ένα πανέμορφο εστιατόριο για φαγητό. Εκείνη πέταξε την ιδέα και εκείνος δέχτηκε. [..]

Ξύπνησε μες στα νεύρα. Αυτές οι μύγες δεν τον αφήνουν σε ησυχία! Είναι ήδη τέσσερις εβδομάδες εδώ και όμως.. ακόμα, δεν το συνήθισε. Κάθε μέρα έρχονται και τον ξεσηκώνουν. Το Μάλι είναι στη λίστα των πέντε φτωχότερων χωρών του κόσμου. Τόσες μύγες τι βρίσκουν και τρώνε; Η Βαλέρια έλειπε από νωρίς. Μπήκε από τις πρώτες μέρες σε κάποια οργάνωση και οι εργασίες ξεκινάνε πρωί-πρωί. Ο Τζιμ δεν κάνει τίποτα. Μόνο επικίνδυνες πρωινές βόλτες και συναρπαστικές απογευματινές εξερευνήσεις.

Ο κόσμος στο δρόμο είναι χαμογελαστός. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι είναι απογοητευμένοι και ταλαιπωρημένοι. Στα σπίτια βλέπεις τον φόβο και τη δυστυχία στα πρόσωπα των μεγαλυτέρων. Δάσκαλοι δεν υπάρχουν. Ο Τζιμ αποφάσισε να διδάξει. Ότι ήξερε, ότι μπορούσε.. Τους δίδαξε την ιστορία της ανθρωπότητας, τους μίλησε για τη διαφορετικότητα, τους έδειξε χάρτες.. Τους γνώρισε τον κόσμο.

Περάσαν μήνες, περάσαν χρόνια. Η Βαλέρια έδειχνε πια κουρασμένη και εκείνος το ίδιο. Ολόκληρες εβδομάδες και δεν είχαν ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα ουσιαστική, ούτε ένα χαμόγελο, δεν υπήρχε επαφή. Ο Τζιμ έδειξε το δρόμο της επιστροφής και εκείνη ξεκίνησε πρώτη. Αποχαιρέτησαν ότι είχαν ζήσει, ότι είχαν φτιάξει και έφυγαν το βράδυ.

Στο αεροδρόμιο της Μασσαλίας ήταν η τελευταία φορά που την είδε. Εκείνη συνέχισε για Παρίσι, εκείνος γύρισε σπίτι. Και τώρα.. Νιώθει όλη την αδικία μαζεμένη γύρω του. Θέλει να κοιτάξει έξω από το παράθυρο και ο άνεμος να τον πάρει μαζί του. Να τον κάνει να πετάξει. Πως έχει αλλάξει έτσι η ζωή του..

«Ανάμεσα σε δύο τόπους, η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος»
Tennessee Williams

Shortcat

more infos: Trolle//Siebenhaar

Φούστες

aKanonistoN

Ζωγράφοι

Έρευνες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα υποδείκνυαν ότι τα όνειρα είναι αυστηρώς ασπρόμαυρα, ενώ αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του '70, οι επιστήμονες εκτιμούσαν ότι στο 80% των ονείρων μας εκτός από το άσπρο, το μαύρο και τις αποχρώσεις του γκρι υπήρχε και ένα άλλο χρώμα.
Η υπόθεση είναι πιο απλή, υποστηρίζει νέα βρετανική έρευνα, που απαντά στο ερώτημα με μία μόνο λέξη: «τηλεόραση». Σύμφωνα με το πόρισμα των ψυχολόγων, ψυχιάτρων και κοινωνικών ανθρωπολόγων όσοι είναι άνω των 55 και έβλεπαν ασπρόμαυρη τηλεόραση ονειρεύονται στις αποχρώσεις άσπρου, μαύρου και γκρίζου, ενώ όλοι αυτοί κάτω των 25 σίγουρα βλέπουν πολύχρωμα όνειρα. (enet.gr)

Το ερώτημα βέβαια είναι τι όνειρα βλέπουν οι νέοι, κάτω των 25, όταν δεν κοιμούνται. Έχω την αίσθηση, δε βλέπουν απολύτως τίποτα. Περιμένουν υπομονετικά την ώρα που θα ξαπλώσουν στο κρεβάτι, για να πλημμυρίσουν με χρώμα τις ασπρόμαυρες μέρες, τις ασπρόμαυρες σκέψεις τους. Δυσκολεύονται να ονειρευτούν το μέλλον και μοιραία περιμένουν να κλείσουν τα μάτια για να το «ζωγραφίσουν».

Δεν τους επιτρέπει κανένας να χρωματίσουν τις μέρες τους. Δεν τους αφήνει κανείς να «μουτζουρωθούν». Η σημερινή κοινωνία έχει τους δικούς της κανόνες. Κανόνες ισχυρούς, κανόνες που φαντάζουν ανυπέρβλητοι. Κανείς δεν τολμά να γίνει ο ήρωας του παραμυθιού, κανένας δεν έχει το θάρρος να ξεχωρίσει. Οι διαφορετικές απόψεις και ιδεολογίες μπαίνουν σε καλούπια που βγάζουν ένα πανομοιότυπο «τίποτα». Ο μηδενισμός έχει κατακλύσει σκέψεις και συνειδήσεις.

Ο Μορφέας, όμως, είναι φίλος. Θα σε πάρει μαζί του και θα σε οδηγήσει στο δικό του παραμύθι. Μακριά από την ματαιότητα αυτού του κόσμου, μακριά από νόμους και κανόνες, από παραβάσεις και κανονισμούς. Δεν έχουν σημασία εκεί αυτά. Αξία δίνουν μόνο στο χρώμα, στα σχέδια και στις αποχρώσεις. Θα δεις λογιών λογιών ατασταλείες και ευφάνταστα σκηνικά. Ζωγράφους που σαν εσένα αναζητούν τις μπογιές τους. Θα σε δεχτούν χωρίς δεύτερη σκέψη, θα γίνεις μέλος αυτής της γιορτής.

Όλοι εδώ είναι ευδιάθετοι. Επικρατεί αισιοδοξία. Μοιράζονται μαζί σου σερπαντίνες και πολύχρωμα μπαλόνια. Μάγοι σου προσφέρουν θέαμα για να δεις και σουβενίρ για να πάρεις μαζί σου. Μαντήλια στο χρώμα του ουράνιου τόξου, καπέλα και γραβάτες όλων των ειδών. Φαντασμαγορικά θεάματα και ζωντανές παραστάσεις. Όχι, δεν είναι καρναβάλι. Δεν παρακολουθείς τους τσαρλατάνους του τσίρκου. Είναι το όνειρό σου. Αυτό που λείπει από την πραγματική σου ζωή. Η καλή διάθεση. Η πίστη ότι όλα είναι δυνατά, όλα καταστρέφονται και ξαναχτίζονται από την αρχή.

Δε βλέπουμε όνειρα. Ούτε οι 25άρηδες, ούτε οι 35άρηδες, ούτε κανείς. Κι αν βλέπουμε, προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε, γιατί ακριβώς φαντάζουν «όνειρα». Δεν υπάρχουν ήρωες. Κανείς δε θέλει να πάρει αυτό το ρόλο. Όλοι γνωρίζουμε την αδικία που επικρατεί, τα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία, αλλά κανείς δεν αντιδρά. Κανείς δεν κάνει κίνηση, κάτι να αλλάξει. Ας το πάρουμε απόφαση όμως. Εδώ είναι το όνειρο, εδώ είναι το παραμύθι. Και θα μας δεχτεί μόνο μία φορά.

photo: Babel [2006]

Παραστάσεις

Secrets

more infos: The Karminsky Experience

Τίποτα

Απαισιοδοξία για την πορεία της οικονομικής κρίσης εκφράζεται με την ετήσια έκθεση του ΔΝΤ (Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου).

Προειδοποιεί ότι η παγκόσμια οικονομία εισέρχεται στην μεγαλύτερη περίοδο κρίσης μετά το Κράχ του '29. Παρά την αρχική αισιοδοξία με την οποία άνοιξαν χθες τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια και η Wall Street, το καλό κλίμα δεν φάνηκε να διαρκεί. Τα περισσότερα κινήθηκαν πτωτικά ή έκλεισαν με απώλειες. Τις μεγαλύτερες μάλιστα της πενταετίας.

Η 11η Σεπτεμβρίου του καπιταλισμού έχει πολλά κοινά με αυτήν της «Τρομοκρατίας», το 2001. Η πτώση της Wall Street, η κρατική ανετοιμότητα, η παγκόσμια κρίση. Και κάτι μου λέει ότι έρχεται ο Πόλεμος. Όλα οδηγούν προς τα εκεί. Οι αυξήσεις, ο πληθωρισμός, οι απολύσεις, οι μη κρατικές παρεμβάσεις, οι «απώλειες»..

Οι σύγχρονοι μαυροφορεμένοι επιχειρηματίες, του Vadim Zakharov (φωτο), που δεσπόζουν απέναντι από τη Ρηγίλλης, μας θυμίζουν καθημερινά το φθόνο, τη μιζέρια και την αποτυχία της ασπρόμαυρης ζωής τους. Ο καπιταλισμός τρώει τα σωθικά του. Η Αμερική, όπως και όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες του παρελθόντος, οδεύει προς την οριστική της διάλυση. Καλή της νύχτα..


[i] Η εγκατάσταση του Ρώσου Βαντίμ Ζαχάροφ «Μαύρα πουλιά», έργο που ανήκει στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης, θα καλοσωρίζει τους επισκέπτες του Ωδείου Αθηνών, μέχρι τις 2 Νοεμβρίου (enet.gr)

Καφενείο*

Η σημερινή ΝΔ δεν έχει καμία σχέση με αυτήν του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τη μεταπολίτευση. Όχι ότι επρόκειτο για καμία άγια παράταξη, αλλά υπήρχαν στις γραμμές της σοβαροί και έντιμοι άνθρωποι, όπως για παράδειγμα ο Γεώργιος Ράλλης.

Στο χώρο του πολιτισμού και των ιδεών μηδέν:
Ο τελευταίος των Μοϊκανών, ο Σταύρος Ξαρχάκος, τα βρόντηξε τελευταία απηυδησμένος. Οι περισσότεροι είναι απίστευτοι τύποι.

Ο υπουργός που θέλει να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό, γιατί έχει πρόβλημα, απασχολεί ανασφάλιστους Ινδούς στο «αναψυκτήριό» του.

Ο υπουργός Περιβάλλοντος έχει αυθαίρετο κτίσμα.

Ο υπουργός Τύπου βάζει τη γυναίκα του να κάνει επιχειρήσεις Τύπου.

Ο άλλος δηλώνει ευθέως ότι φοροδιαφεύγει «επειδή είναι νόμιμο», τη στιγμή που η κυβέρνηση επιβάλλει άγρια φορολογικά μέτρα.

Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού πίεζε αστυνομικούς να ψευδομαρτυρήσουν και καταδικάζεται για απόπειρα υπόθαλψης χασισοκαλλιεργητή στα Δολιανά.

Ο γενικός γραμματέας Πολιτισμού πηδάει απ' το παράθυρο.

Και μέσα στο γενικό χαμό, ο πρωθυπουργός το μόνο που βλέπει από τις κυριακάτικες εφημερίδες είναι τα DVD που προσφέρουν.

Δεν θέλω, παρ όλα αυτά, να πέσουν. Γιατί λόγω της μακρόχρονης παραμονής του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, της καθεστωτικής συμπεριφοράς που επέδειξε και των κρουσμάτων διαφθοράς, οι γενιές που μεγάλωσαν επί ΠΑΣΟΚ έχασαν την μπάλα. Το ΠΑΣΟΚ τους έμοιαζε δεξιά και η ΝΔ κάτι σαν κέντρο ή και αριστερά, μιας και δεν ήταν καθόλου φειδωλή σε φιλολαϊκές διακηρύξεις.

Τώρα τα πράγματα έρχονται στη θέση τους. Και επιπλέον οι άνθρωποι δεν πρέπει να φύγουν νύχτα, όπως πολλοί δικαιολογημένα προφητεύουν.

Πρέπει να φθαρούν τόσο, ώστε φεύγοντας να φάνε «πολιτικό ξύλο» και κάποιοι να πάνε στη φυλακή. Ώστε επιτέλους στην Ελλάδα να ξέρουν οι επόμενοι ότι κι αυτοί θα φάνε ξύλο και θα πάνε φυλακή, αν επαναλάβουν τα ίδια.

Στέλιος Κούλογλου

Ολόκληρο το άρθρο, στη Lifo που κυκλοφορεί. Την καλλιτεχνική επιμέλεια, στο τεύχος αυτού του μήνα, έχει ο Δημητρής Παπαϊωάννου. Έκανε πάλι το θαύμα του.

* Η επεξήγηση του τίτλου, στα σχόλια.

Bulletproof

Τα παιδιά μας θα πεθαίνουν από τη δίψα, λένε.

Ο ΣΚΑΙ κάνει οικολογικές καμπάνιες, πολύ trendy.

Το ΠΑΣΟΚ δεν έκλεβε ποτέ, λένε και δεν τους πιστεύουμε.

Σε μόλις 54 μήνες, 45 σκάΝΔαλα. Πολύ αποτελεσματικοί.

Εκλογές κάθε δύο χρόνια, ίσως και πιο σύντομα αυτή τη φορά.

Σενάρια και μεταγραφολογίες (!!) Ανασχηματισμοί και διαγραφές.

Εκατό (100) αναρτήσεις. Οκτώ ολόκληροι μήνες. Περνάει ο καιρός..

Εκατό αναρτήσεις και ούτε μία για τον V. Ένας είναι ο V.

Αποφάσισα πως ήρθε η ώρα. Και έφτιαξα αυτό το μικρό βίντεο.

Οι κοινωνικές ανακατατάξεις που θα ακολουθήσουν, είναι τεράστιες.

Να δείτε την ταινία, αναφέρεται σε αυτές. Αναφέρεται και σε εμάς.

V for Vendetta (2005)

Creedy: Die! Die! Why won't you die?... Why won't you die? 

V: Beneath this mask there is more than flesh.

Beneath this mask there is an idea, Mr. Creedy.

And ideas are bulletproof. 

Παράδεισος

Και ύστερα χειμώνιασε..
Ο κύριος Γκαντ. Πάντοτε φορούσε αυτή τη βαριά κολώνια και το μακρύ μαύρο σακάκι. Μασούσε τσίχλα ή καραμέλα, σε κανέναν ποτέ δεν είπε. Η ίδια γεύση, η ίδια μυρωδιά. Τον θυμάμαι όταν έμπαινε και οι θαμώνες γύριζαν να τον δουν. Όλοι τους. Ήξεραν όμως από πριν ότι ήταν αυτός. Τους είχε προδώσει το βλέμα.

Εκείνος πάντα ατάραχος. Έφτανε την ίδια ώρα κάθε μέρα, άνοιγε με τον ίδιο τρόπο την πόρτα, στεκόταν στο ίδιο σημείο. Το βλέμα του σκοτεινό, μα οικείο. Δε χαμογελούσε, έπαιζαν όμως τα μάτια του, στο σκοτάδι. Ήξερα τι θα μου πει, προτού καν ανοίξει το στόμα του. Μου το έλεγαν οι εκφράσεις του.

Δεν τον θυμάμαι να μιλάει. Κανείς δεν τον θυμάται έτσι. Συνήθως, μαντεύαμε τι θα πει. Σκυφτός και λιγομίλητος, έκρυβε το πρόσωπό του πίσω από τη σκιά του καπέλου. Πάντοτε έπινε ρούμι, κουβανέζικο. «Στην Κούβα είναι ο παράδεισος», είχε πει κάποτε. Θυμάμαι, τον ρωτήσε κάποιος, αν είναι από εκεί. Εκείνος τον κοίταξε στα μάτια, κατέβασε το ποτήρι, έκανε ένα βήμα μπροστά.. Οι κόρες του φεγγοβολούσαν. Τα χείλη του έκαναν να μιλήσουν, μα δεν απάντησε.

Είχε προβλήματα. Δυσκολεύτηκε πολύ, όταν αναγκάστηκε να μου το πει. Είναι κάποιοι που τον ψάχνουν. Δεν έφταιγαν οι πολιτικές του πεποιθήσεις, ούτε τα πιστεύω του και η αντίληψη που είχε για τον κόσμο. Φαινομενικά, ήταν εντάξει. Μα, είχε προβλήματα. Και ναι, δυσκολεύτηκε πολύ, για να ανοίξει το στόμα του, να μου εξηγήσει.

Εγώ περίμενα με αγωνία, να πει το οτιδήποτε. Ο Γκαντ, που όλοι τον κοιτούν με θαυμασμό, που όλοι θέλουν κάτι από αυτόν.. Ο Γκαντ, που είναι καθώς πρέπει με όλους, που δεν ενοχλεί ποτέ κανέναν.. Ο Γκαντ που τα κάνει όλα στην ώρα τους και είναι πάντα αφοσιωμένος σε ότι κάνει.. Ο Γκάντ έχει προβλήματα;

Η δουλειά του. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν τον είχαμε δει την ημέρα. Αμφιβάλω αν θα τον αναγνώριζα χωρίς τη «στολή» που φορούσε καθημερινά. Και μόνο στην ιδέα ότι δεν θα μυρίζει αυτό το άρωμα.. Η δουλειά του. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν μας είχε κινήσει την περιέργεια, να μάθουμε που εργάζεται ο Γκαντ. Σίγουρα, ο εργοδότης του θα είναι πολύ ευχαριστημένος με την απόδοσή του. Μα..

Η δουλειά του. Ο Γκαντ ήταν επαγγελματίας κλέφτης.

Ορίστε; Η καθημερινή του ρουτίνα ήταν η εξής: Καφές και τσιγάρα το πρωί, εφημερίδες και περιοδικά το μεσημέρι, αλκοόλ τη νύχτα. Πολύ αλκοόλ. Και ύστερα; Κατευθυνόταν στο ζωολογικό κήπο, όπου δούλευε παλιότερα ως νυχτοφύλακας. Ο Γκαντ είχε ακόμα πρόσβαση σε όλα τα κλουβιά, αφού φρόντισε για αντικλείδια, εγκαίρως. Και φυσικά στην πτέρυγα με τα άγρια ζώα, μοναδική σε όλη την πολιτεία.

Το κόλπο. Ο Γκαντ έμπαινε τη νύχτα και έκλεβε μικρά άγρια πτηνά, τα οποία μετά «έβγαζε» στο εξωτερικό, μέσω ενός φίλου. Η δουλειά ήταν απλή. Οι παραγγελίες ερχόταν στο mail του, αυτός δρούσε μέσα στο επόμενο δεκαήμερο και το πολύ σε τρεις εβδομάδες, η ανταλλαγή είχε επιτευχθεί. Υπήρχαν κάποιοι που χρυσοπλήρωναν. Έβγαζε πάρα πολλά λεφτά. Ιλιγγιώδη ποσά.

Το σκάλωμα. Φυσικά και κάποιος τον είδε. Όμως δεν είπε τίποτα, σε κανέναν. Τον παρακολούθησε για πολύ καιρό, είδε πώς ακριβώς το έκανε, που πήγαινε πρώτα τα ζώα και τι τακτική ακολουθούσε. Έβγαλε φωτογραφίες, τις οποίες κάποια στιγμή του τις έστειλε, μαζί με ένα σημείωμα. Είχε μπλέξει για τα καλά. Ο Γκαντ ήταν τακτικός, αυτό πώς του ξέφυγε; Και όμως..

Αποφάσισε να ξαναπάει. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να βρεθούνε πρόσωπο με πρόσωπο, με τον επιτήδειο φωτογράφο. Έκανε ακριβώς τις ίδιες κινήσεις με πάντα. Ξεκλείδωσε, μπήκε αθόρυβα, νάρκωσε το ζωντανό, το τοποθέτησε στη συσκευασία του και έφυγε με γρήγορο βήμα. Δεν άκουγε όμως τίποτα. Ο «φίλος» του ήταν καλά εκπαιδευμένος. Άλλαξε λίγο τον τρόπο που περπατούσε. Σταμάτησε σε ένα παγκάκι και έκανε κίνηση, να βγάλει το καπέλο..

Ναι! Το φλας, αυτή την φορά, τον πρόδωσε. Ο Γκαντ σήκωσε το κεφάλι του, μα δε γύρισε από την άλλη. Είδε το φως και από πίσω μια σκιά. Χαμήλωσε το καπέλο και σήκωσε το μαύρο του γιακά. Περπάτησε προς τη μεριά που κοίταξε αρχικά, μήπως δει κάποιον γνωστό. Δεν τον κατάλαβε. Επιτάχυνε το βήμα του προς τη σκιά, η οποία παραδόξως έμενε ακίνητη. Το φλας άστραψε ξανά μες στο σκοτάδι. Τα μάτια του έκλεισαν και άνοιξαν αμέσως. Ο άγνωστος έτρεξε και χάθηκε στον υπόγειο. Από τότε δεν τον ξαναείδε..

Σταμάτησε να μιλάει. Πλήρωσε και έφυγε βιαστικά, σαν να κατάλαβε ότι έχει ήδη πει πολλά. Σαν να θυμήθηκε κάτι που δεν έπρεπε να ξεχάσει. Σαν να σταμάτησε για λίγο ο χρόνος και τώρα ξεκίνησε, πάλι. Σαν να ήθελε να προλάβει κάποιον, που τον περίμενε χρόνια. Σαν να ήρθε η ώρα του και αυτός άργησε..

Ο Γκαντ δεν ξαναήρθε από τότε. Έμαθα ότι ταξίδεψε αρκετά.
Λογικά, δε θα επιστρέψει. Ίσως πήγε στον παράδεισο..

Δύο

Απόσπασμα από τη μουσικοθεατρική παράσταση «2» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, σε μουσική του Κ.Βήτα. Απολαύστε υπεύθυνα.

Μεσίτες

Ήξερα από μετρήσεις της κοινής γνώμης, ότι οι Έλληνες θεωρούν ως πιο διεφθαρμένες δημόσιες υπηρεσίες, την εφορία, την πολεοδομία, την αστυνομία κ.λ.π. σε δόξα του μεταρρυθμιστή πρωθυπουργού μας.

Σε ό,τι αφορά την πολεοδομία και χωρίς να έχω προσωπική εμπειρία, άκουγα κατά καιρούς φοβερές ιστορίες. Υπάρχουν πάντως κάποια θέματα, κάποιες νόρμες που η πολεοδομία της τηρεί απαρέγγλιτα. Δεν ‘πα να ‘χεις μέσο, δεν ‘πα να καταθέσεις βαρύ (από τα χρήματα) φακελάκι, δεν θα πετύχεις τίποτα.

Ξέρω, για παράδειγμα, ότι στο Π.Ψυχικό δεν επιτρέπεται η εγκαθίδρυση και λειτουργία εταιριών. Έχουν προσπαθήσει ουκ ολίγοι επιχειρηματίες να παρακάμψουν τον νόμο, χρησιμοποιώντας τους παραπάνω αλλά και άλλους τρόπους, χωρίς αποτέλεσμα.

Αυτό που ομολογώ ότι δεν μπορώ να καταλάβω, είναι ότι κάποια πολεοδομία έδωσε άδεια ίδρυσης και λειτουργίας μεσιτικής εταιρίας (ελληνικά real-estate) στο Αγιο Ορος!

(Από τον φίλτατο Swell)

Στάσεις

Δάφνες

Παρακολούθησα, χθες, το κανάλι της Βουλής. Όχι, δεν το συνηθίζω.

Είχε ενδιαφέρον θέμα και γι'αυτό είπα να "μείνω" εκεί. Ούτως ή άλλως δεν παρακολουθώ προγράμματα στην τηλεόραση, οπότε το ζάπινγκ δεν μπορούσε να μου αλλάξει γνώμη.

Σσσσς.. ησυχία! Διεξάγεται συζήτηση, πριν την ψήφιση νομοσχεδίου, του υφυπουργείου Αθλητισμού, σχετικά με το ντοπινγκ και τη βία στα γήπεδα. Μεγάλο κουκλοθέατρο. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ συναγωνίζονται ποιοί έχουνε φέρει περισσότερα Ολυμπιακά μετάλλια στη χώρα! Δεν είναι αστείο, μιλάω σοβαρά. Έμεινα κόκκαλο και παρακολουθούσα με το στόμα ανοιχτό, για πολλή ώρα.

Μετά από λίγο, μάλλον αποκοιμήθηκα. Βλέπω, προς στιγμήν, μπροστά μου τον Πάγκαλο να τρέχει στα 400 μέτρα και να σπάει το παγκόσμιο ρεκόρ! Έρχονται εικόνες με τον Καραμανλή, να βγαίνει πρώτος στο άλμα εις μήκος, ενώ γύρω του Ρουσόπουλος, Μητσοτάκης και Φάνη χοροπηδάνε από χαρά. Όλο το στάδιο ζητωκραυγάζει, για τους μεγάλους, δαφνοστεφανομένους μας Ήρωες!

Α, δεν πάω καλά.. Ανεβαίνει ο Γρηγόρης Ψαριανός, να μιλήσει. Ξεκινάει, θίγοντας την παντελή έλλειψη σωστής αθλητικής αγωγής στα σχολεία και συνεχίζει με την άγνοια των γονέων σχετικά με τα αναβολικά. Κατηγορεί τις Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας ότι υποστηρίζουν την εμπορευματοποίηση των Αγώνων. Προς το τέλος της ομιλίας του, χαρακτήρισε «καραγκιοζιλίκα» τη στάση του ΠΑΣΟΚ, επί συγκεκριμένης διάταξης του νομοσχεδίου.

Και ξάφνου ..το σκηνικό άλλαξε!

Ο Πρόεδρος της Βουλής, Γ. Σούρλας, πετάχτηκε ολόρθος! «Δεν επιτρέπονται τέτοιες εκφράσεις, κ.Ψαριανέ!». «Μα, ο Καραγκιόζης είναι εθνικός ήρωας», συνέχισε ο βουλευτής. Ο Πρόεδρος όμως δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε:  «Δεν μπορείτε να λέτε καραγκιόζηδες κόμματα. Αμα σας αρέσει ο Καραγκιόζης, κάντε τον εσείς.» (!)

Και έγινε ο χαμός!

Σηκώθηκαν όλοι από τις έδρες τους και ακολούθησε ο διάλογος:

- «Το θέατρο σκιών είναι μείζον θέμα της πολιτικής που μας παραδώσατε εσείς!» Α.Γεωργιάδης [ΛΑΟΣ]

- «Θα βουλιάξουμε τον Ναό της Δημοκρατίας;» Γ.Σούρλας [Πρόεδρος]

- «Εχει φροντίσει η κυβέρνηση γι’ αυτό!» Δ.Λιντζέρης. [ΠΑΣΟΚ]

- «Ναυάγησε!» Γρ. Ψαριανός [ΣΥΡΙΖΑ]

- «Πω, ρε τι γίνεται εδώ!» Εγώ [V]

Ύστερα από λίγη ώρα ανεβαίνει η Λιάνα Κανέλλη.

«Επί Σαίξπηρ στην Αγγλία για τους τότε φοβερούς αθλητές του ποδοσφαίρου έλεγαν: Αυτός είναι απατεώνας, αλήτης, κάθαρμα, αντιπατριώτης, προδότης, και εκτός των άλλων είναι και ποδοσφαιριστής. Εγώ, λοιπόν, σας το αντιστρέφω. Είσαστε όλα και εκτός των άλλων λέτε ότι είστε και δημοκράτες. Μόνο αυτό δεν είστε.»

Σιγή. Ούτε ο Σούρλας δεν αντέδρασε!